بعد از پایان فیلم به یاد نقد زوجی افتادم : یک روز سران استودیوی یونیورسال مشغول صحبت بودند . اولی: «پسر، "۱۲ سال بردگی" رو دیدی؟ عجب فیلم خشن و خفنی بود!» دومی: «و البته موفق!» اولی: «آره راست میگی. ببین یه فکر بکر کردم. بیا یه فیلم برده‌داری بسازیم و چهارتا اسکار به جیب بزنیم» دومی: «حله. خب، بریم حقوق‌مون رو بگیریم» تمام فیلم در این نقل قول خلاصه میشه «ایالت آزاد جونز» مشکلی دارد که پاشنه‌ی آشیل فیلم‌های زندگینامه‌ای است. وقتی فیلمی مثل این قرار است به دوره و موضوع نخ‌نماشده‌ای مثل جنگ داخلی و برد‌ه‌داری بپردازد باید چیز تازه‌ای برای گفتن داشته باشد یا ما را از زاویه‌ای به سوژه‌اش نزدیک کند که نمونه‌اش را قبلا ندیده باشیم. چون تعداد فیلم‌های اقتباسی از روی این دوره و زمانه آن‌قدر زیاد است که روایت خالی آن نمی‌تواند تماشاگر را شگفت‌زده کند، اما انگار سازندگان این مسئله‌ی مهم را کاملا از پروسه‌ی نگارش سناریو حذف کرده‌اند. «ایالت آزاد جونز» همان چیزهایی را که بارها و بارها دیده‌اید و می‌دانید به‌شکل بسیار غیرخلاقانه و بی‌مهارتی بازسازی کرده است اگر شما اطلاعی در مورد جنگ داخلی آمریکا (شمالی ها و جنوبی ها) نداشته باشید ، فیلم بسیار گنگ تر میشود

این فیلم در مورد نژادپرستی صحبت میکنه و به هیچ وجه اکشن نیست و کاملا درامه.... Matthew McConaughey همون شخصیت خاصی بود که انتظارش رو داشتم اما فیلم یه مقدار گنگه از نظر داستانی ولی فکر میکنم که بیشتر دلشون میخواسته که نشون بدن چقدر سیاها سختی کشیدن تا این که بتونن توی جوامع سر بلند کنند... تصویر برداری معمولیه و نکته ی خاصی نداره ولی موسیقیه دلنشینی داره و من 6 میدم به این فیلم

فیلم چندان جالبی نیست روایت کنده و مقدمه چینی نداره و فقط روزنامه وار روایت میشه به نظر من خیلی معمولیه

فیلمش تقریبا خوبه خیلی صحنه های اکشن نداره ولی فیلم جوری پیش میره که بیننده رو مشتاق به دیدن میکنه من نمره ۶/۵ تا ۷ میدم