واقعیت این هست که رابطه خیلی ها با معبودشون و مواجهشون با مسائل زندگی مثل رابطه سالیری هست . بیشتر از اینکه به داشته و وجود خودشون توجه کنن و با متمرکز کردن تلاششون بهترین ورژن از خودشون رو خلق کنن و ارائه بدن سعی در پایین اوردن دیگران دارن و فکر میکنن میتوانند با خدا معامله کنن و اگر انچه که تقاضا میکنن رو بهشون نداد اون خدا دور انداختنی هست ، معبود فرومایه ای که دست ساخته بشری فرو مایه تر هست .

همه چیز عالی. به خصوص با اون تیکه آخر که با هم داشتن موسیقی میساختن خیلی حال کردم. فقط اون دیدگاه سخیفانه از خدا که اصرار داشت به این شکل نشون بده، واقعا بچه گانه بود. نمیدونم منظورش این بود آیا؟ من دوست دارم برداشتم این شکلی باشه: بله. وقتی انگاره انسان از خدا، انگاره سالیری باشه واضح است که در انتها به کجا ختم میشود. در نگاه سالیری‌ها گویا جای خدا و بنده عوض شده ! یک خدای دور از ذهن دست نیافتنی که یک جایی در بالا نشسته و غلام حلقه به گوش منِ بنده با خواسته های نفسانی و خودمحور است. خب این که اصلا اسمش خدا نیست. خدای سالیری کجا و خدایی که در نگاه عاشقانه‌ی حضرت حافظ است کجا؟! که میفرماید: « سرِ ارادتِ ما و آستانِ حضرت دوست / که هر چه بر سرِ ما می‌رود ارادتِ اوست » بدیهتا این انگاره سالیری طور به جای رابطه ای رحمانی به رابطه ای جباری با خدای خودش میرسد به طوری که رفته رفته خودش با پای خودش وارد دوزخ میشود و از آن رنج می‌برد. البته باز او رها نمیشود و به طرق مختلف میخواهد او را بازگرداند ( چندین سکانس که موتزارت احساس و نگاه خود را به سالیری بیان میکند. و حتی در سکانس آخر او را دوست خود خطاب میکند ) اما باز سالیری شتابان به سمت جهنمی که خود برای خود میسازد حرکت میکند و نهایتا در آن گرفتار میشود.
 البته من احساس میکنم این فیلم ساز میخواد نشون بده نگاه سالیری درسته که این برام اذیت کننده است و من دوست دارم برداشت خودم رو بکنم ☺️

بی شک یکی از بهترین فیلمای درام زندگی نامه ست ... موسیقی درجه یک ، کارگردانی عالی ، بازی عالی بازیگر نقش سالیری و در نهایت برنده 8 اسکار ... داستان خوب و روایت جذابی داشت جوری که توی مدت سه ساعت فیلم احساس خستگی نمیکنید ‌.‌..‌ به علاقه مندان موسیقی هم توصیه میکنم ببینن ...

واقعا درجه یک

فیلم سرگرم‌کننده‌، خوش‌ساخت و جذابی به‌ویژه برای دوستداران و مجربین موسیقی و اُپرا است. فیلم بر اساس واقعیات تاریخی نیست و کاملاً تخیلی است. تعداد اُپراهای فیلم بسیار زیاد است و بعضاً قشنگ هستند اما ای کاش امکانش بود که اپراها نیز زیرنویس فارسی می‌شدند. موسیقی کلاسیک موتزارت در این فیلم موج می‌زند. در بُعد تفکر پشت این روایت تخیلی از زندگی موتزارت می‌توان گفت این فیلم توانسته است سقوط تدریجی باورهای دینی یک انسان متدین که در واقع از هر لحاظ چه دنیوی و چه معنوی با خدا معامله کرده است را ماهرانه به تصویر بکشد. طرفداری از اومانیسم و انسان‌محوری و نفی اعتقادات مذهبی در نحوه نگرش فکری نویسنده و کارگردان موج می‌زند. تلاش اصلی این فیلم موضوع زندگی واقعی موتزارت و موسیقی کلاسیک نیست بلکه نهادینه کردن عمومی این نگرش است که باورهای مذهبی نه تنها ممکن است کمکی به انسان نکند حتی ممکن است انسان را در نهایت به پستی و رذالت برساند. این فیلم،کشمکش‌های درونی معامله‌کننده‌گان با خدا ( از دیدگاه نویسنده و کارگردان فیلم یعنی همه انسان‌های مذهبی) را برای دستیابی به رستگاری در دنیا و آخرت به خوبی بیان کرده است.