اما بسیاری اوقات مشاهده همین تلخی ها که بخش غیر قابل انکاری از زندگیست بیشترین تاثیر رو روی مخاطب می ذاره و حس همدلی رو در ما تقویت می کنه. اینکه زندگی باید امیدوارانه باشه با چیزی که واقعا هست فرق داره و اینکه از هنر صرفا بعنوان راهی برای فرار از واقعیات استفاده کنیم لزوما کار بدی نیست چون به هر حال همه مون این کار رو به شکلی می کنیم. اما هنر واقعی وقتی پدید میاد که بعنوان آینه عمل کنه و نه بعنوان دراگ.

برای اینکه زندگی باید امیدوارانه باشه، من با اینکه دیدم و به نظرم شاهکاره، مخصوصا صحنه های باغ زردآلو یا در فیلم نارایاما صحنه های آخر فیلم مادر و پسر توی کوه، ولی دوست ندارم دیگه ببینم، بله ترجیح میدم بیشتر کمدی ببینم، چون اعتقاد دارم عمر انسان کوتاهه و ثانیه هاش نباید تلخ باشه

نباید دیده بشن چرا شما نشستی دیدی و این چیز ها رو استنباط کردی ازش؟! چیزی که نباید دیده بشه چه نیازی هست که ساخته بشه؟! حقایق تلخ نباید دیده بشن باید چی بشن؟ کمدی ها باید دیده بشن فقط؟ شاهکاری مثل "تصنیف نارایاما" رو نباید دید چی رو باید دید؟!