این فیلم برخلاف فیلم پرچم های پدران ما هم از درام تاثیرگذاری برخورداره و هم از روایتی منظم.... تابوشکنی کلینت ایستوود در نقد جنگ بسیار قابل ستایشه و برخلاف رویه معمول نشون میده دشمن هم برای جنگیدن دلایل و استدلال های خودشو داره و حق دشمن در صنعت فیلم سازی نباید مرده باد تلقی بشه.... این فیلم برخلاف پرچم های پدران ما پیام خودشو در نقد جنگ به خوبی میرسونه.... ضمن اینکه به ناسیونالیسم اون زمان ژاپن هم در عین حال نقد میکنه.... نکته جالب اینجاست همون نبرد ایووجیما و درگیری ها در کوه سوریباچی که در فیلم پرچم های پدران ما دیدیم رو از دید ژاپنی ها نشون میده و سکانس های ابتدایی این جنگ با اون فیلم یکی هستن ولی با زاویه دید متفاوت!!!! نمره ی من به این فیلم 8 از 10.

یکی از بهترین فیلمای ژانر جنگ حتما ببینید

فیلم بدی نبود ولی انتظار فیلم جنگی و ارتش آمریکایی و هالیوودی نداشته باشین روند تقریبا کندی هم داره

فیلم همزمان سه چیز را نقد میکند: جنگ،ناسیونالیسم(ژاپنی) و امپریالیسم(امریکایی) رو. قاعدتا چون سازندگانش امریکایی هستند نقد امپریالیسم امریکاییش کمی کم رنگتره نسبت ه دو وجه دیگه اش. حتما ببینید به شرایط فعلی ما هم کم و بیش شبیه

یکی از دوگانه های جنگی ایستوود در سال2006 که بنظر من نسبت به فیلم دیگش بخاطربازی بازیگرای ژاپنیش قشنگتر بود