من کلا آدمی نیستم که کامنت بذارم. ولی یه ادم متنفر از پز وطن پرستی ایرانی بودم و به قول هدایت ایران رو چاپ فاضلاب دنیا میدیدم. از یه سفر طولانی تاریخ هنر رسیدم به این فیلم و کلی مفهوم برام جا افتاد. وجود هنرمندایی مثل کیارستمی برام زنده بودن فرهنگ تو اون بیابون ترسناک رو نشون میده. روانت همیشه شاد

جالب اینجاست که بچه ها میترسیدن علایقشون رو ابراز کنن مثلا بگن کارتون رو بیشتر دوست دارم. معلم های اون زمان بسیار نادان بودن و حتی در مدرسه های خوب بچه ها رو کتک میزدن. این نسل اندیشیدن رو یاد نگرفت و به جاش تبعیت رو آموخت. تابع باش و در امنیت زندگی کن. علایقت رو پنهان کن. این مستند بخشی از سیستم آموزشی آن زمان است. مثلا، مبصر کلاس داشتیم و برای لو دادن دوستان و دادن اسم بدها به معلم پاداش میگرفت. فضای به شدت رقابتی بین بچه ها به وجود می آوردند که باعث حسادت و مقایسه می شد. همیشه دانش آموزانی که چاپلوسی معلم ها رو میکردن و مثلا پدر مادر هاشون برای معلم خوراکی میخریدن ، حاشیه امن داشتن و فرهنگ چاپلوسی رو گسترش دادن. واقعا متاسفم که این بچه های نازنین و پاک، قربانی خشونت جنگ، فرهنگ و جامعه شدند.

عباس کیا رستمی خدا روحت را شاد کند... به درستی که ایشان چندین سال از زمانه خودشون پیشتاز بودند...چه کودکانه ی زیبایی رو به تصویر کشیدی ای مرد بزرگ... چه روایت تلخی بود ای زنده یاد.... دقیقه ۵۰ اون شخصیت آقایی که یکی از والدین هستند انشالاه که زنده باشند و چقدر درست پیش بینی میکنند نسل آینده این مملکت رو... واقعا سراسر این مستند درام اجتماعی پر از استعاره و نشانه های تلخ مخفی بود که الان شاهدش هستیم... در چهره تک تک فرزندان این مدرسه که روزی قرار بوده آینده سازان این مملکت باشند میتونستم ترس رو ببینم و این ترس در کودک آخر چقدر زیاد بود که حتا وقتی دوستش ( مولایی ) از پیشش میرفت تبدیل به هراسی چندین برابر میشد... فقر دانایی ریشه همه ی ظلم ها و ستم هاییه که ما به خودمون میکنیم و چه ستم هایی که به این مملکت از روی جهل و نادانی روا شد...

تاثیر آن روزهای جنگ در دهه 60 معلمانی افسرده و روانی و دیوانه به بار آورده بود که نسل آینده و فرزندان میهن را دیوانه کردند، اون معلم ها باعث شدن نسل دهه شصتی ها نسلی افسرده باشن. من خودم به شخصه هرگز اون معلمای احمق رو حلال نمیکنم، که اگه اونا نبودن من الان سرنوشت دیگه ای داشتم، لعنت به هر کسی که بدون علم علم به دیگران بیاموزد. معلمی داشتیم به نام حسین شهابی که انشاالله خداوند عداب دنیا و آخرت رو نصیب خودش و بچه هاش کنه. الهی آمین

باید دهه 60 باشی این فیلم رو درک کنی