یه سری از دوستان المنتال حتی از نکات سینمایی اندازه یک پلانکتون دانایی ندارند و بعد راجع به گارگردانی و تنش و هیجان فیلم ایراد میگیرند از داستانی که بر پایه یک کتاب هست ! دوستان برام جای سوال داره شما عزیزان اگر اینگونه به شاهکار سینماتوگرافی و صدا و تعلیق خرده میگیرید دنبال چه چیزی در فیلم هستید ؟ خوبه یک نفر بشینه جلو شما و برای شما کتاب بخونه اونم کتابی که حتما باید مورد علاقه شما باشه ؟ دگماتیک بودن برخی انقدر عجیب که تعریف جدید در دنیای متعصبین ایجاد کرده ، دیگری این فیلم رو توهین به ایران زمین دونسته !! بر اساس چه المانی ؟! دوست دیگر به فیلم با این تعلیق به فیلم میگه مضخرف صد البته که اگر فردی در رابطه با هر اثری تمام گوش و چشم خودش رو میبنده و تماما این اثر رو مضخرف میدونه حتی ارزش اشاره هم نداره ولی بگذارید برای دوستانی که در کم سوادی خود از سینما وابسته به اشارات مستقیم هستند و فیلم هایی رو دوست دارند که کارگردان برای آنها داستان را جویده شده تحویلشان بده بگویم ، شما نه کتاب های هربرت رو خوانده اید مطمئنا نه میدانید جادوی صدا و تصویر چیست ، شما دارید به داستان یک کتاب علمی تخیلی ایراداتی میگیرید که گویا خودتان درون مایه آنرا کنکاش کرده اید اتفاقا فیلم به درستی و کتاب به درستی تنها یک منظور دارد ! انسان جاهل همواره فریب خورده و ملعبه دست می شود ! اتفاقا نمونه بارز چنین چیزی رو شما در افرادی که کامنت گذاشتند میتوانید ببینید ...

فیلم اول رو دیده بودم، ولی این‌بار دوتا فیلم رو پشت‌سرهم دیدم و همین امروز مجموعاً بالای ۵ ساعت وقت پای این داستان تلف کردم اما نه کوچیک‌ترین هم‌ذات‌پنداری‌ای با شخصیت اصلی برام ایجاد شد، نه تحولش برام قابل باور بود، نه سیر روایت درگیرم کرد و نه دوزار برام مهمه که ادامه‌ی داستان و عاقبت پل آتریدیز قراره به کجا برسه. هردلیلی که بابتش زیر فیلم Incendies از ویلنوو تعریف کردم، توی این فیلم دقیقاً برعکسش رو انجام داده. یه فیلم حدوداً ۳ ساعته که بدون این‌که سه‌خط داستان داشته باشه، پر شده از سلبریتی‌های رنگارنگ و نماهای مسخره‌ی کارت‌پستالی و موسیقی بیخودی که بود و نبودش هیچ فرقی نمی‌کنه. خیر سرش ژانر اکشن ساخته ولی از صحنه‌های مبارزه‌ی فیلم و مصنوعی بودن و بی‌حس و بی‌هیجان بودنشون هم چیزی نگم بهتره. فقط این‌که یکی از دوستان توی کامنت‌های پایین درباره‌ی مبارزه‌ی آشیل و هکتور توی فیلم Troy صحبت کرد؛ اون سکانس حماسی رو مقایسه کنین با این آشغالی که توی این فیلم به‌عنوان مبارزه‌ی نهایی تحویلتون دادن. در کل یه فیلم ضعیف؛ بسیار بدتر از قسمت اول. حیف کسی مثل ویلنوو که بعد از اون فیلم‌های درام فوق‌العاده، خودش رو برده‌ی هالیوود کرد تا بشه کارگردان بلاک‌باسترساز و یه مشت مزخرفات تکراری و هزاربار ساخته‌شده رو برای بار هزار و یکم توی حلق مخاطب فرو کنه.

قسمت اول رو اصلا دوست نداشتم؛ فقط 1 تن لور و اطلاعات و توضیحات انداخت وسط و بدون هیچ داستان خاصی تموم شد این قسمت تازه روایت داستانه و خیلی خوب کار شده، داستان به هیچ وجه کلیشه همیشگی و نبرد خیر و شر نیست. کاراکتر اصلی کاملا پالادین گونه و بی گناه بود و یک ذره قدرت و کنترل مردم زیر زبونش مزه میکنه تا خرخره فاسد میشه، رسما اهریمنی تر از کسایی که باهاشون جنگید و هر ثانیه هم بیشتر تو فساد فرو میره و به وضوح از این داستان لذت میبره، کاملا دیوانه قدرته. یه جورایی یاد آرتاس تو وارکرفت افتادم، یا آناکین تو استاروارز. مادرش هم حکم بنزین رو آتیش داره، با انگیزه مشابه. به وضوح قسمت سومی وجود خواهد داشت، امیدوارم همینجوری خوب پیش برن. پی نوشت: برداشت نویسنده از مذهب جالب بود.

واقعا سطح سواد مخاطب جوان ایرانی انقدر پایینه که این فیلم ضد ایران زمین رو شاهکار میبینه؟ (اصلا قسمت مذهبیش برام اهمیتی نداره) حتی جذابیتهای کارگردانی قسمت اول رو هم نداشت که بشه بگی لذت بردم!

شاهکار جدید هالیوود ، فقط این فیلم سازهای امریکایی می تونند چند صد میلیون دلار ، استدیو های عظیم ، تولید بیگ پروداکشن ، جلوه های ویژه سنگین و حتی کتابی که داستان حاضر و آمده را در اختیارشون قرار می ده با هم جمع بکنند و این آشغال رو تحویل بدن. همون کاری رو که با گیم اف ترونز انجام دادند اینجا هم شاهد هستیم ، حتی مصاحبه های پشت صحنه را هم که ببینید همه از سخت بودن فیلم برداری در صحرا و ساخت جلوه های ویژه و این چیزها حرف می زنند اما دریغ از قصه و فیلم نامه ، فقط از هالیوود بر می یاد که کلیشه ای ترین کارها رو دوباره کاری کنند! یا اون کرم سواری که قطعا از موشن های آواتار کپی کرده بودند ، خلاصه اینکه کتاب عالی ، داستان بکر اما با تشکر از استودیوهای فیلم سازی ، محصول نهایی آشغال. هرچند اگر منصف باشیم به بدی فصل آخر GOT نبود . یک کلیشه دیگه هم یادم رفت ، اگه یکی از این سربازای گنده لات ، به جای War بگه Wooooor ، نشونه اینه که خیلی آدم خفنیه . سیاه کردن دور انگشتای بچه سوسول هم از دیگر کلیشه های رایج در هالیوود ، بچه سوسول سوگولی هالیوود تا دیروز لای پر قوی تو قصر باباش زندگی می کرد ، اما یک شبه شد رنجر همه چیز دان ، یا اون یکی کهنه سربازی که به سبک فیلم های جنگ ستاره ای شده بود قاچاقچی . فکر شو بکن ، یک سیاره لشکر کشی می کرد و نمی تونست اینجا برداشت انجام بده ، اونوقت یک سرباز شکست خورده ، واسه با قاچاق سوخت می کرد. یک کلام ، تیموتی شالامی در این فیلم = ورژن مردونه مارگو رابی توی باربی. حاضرند چند صد میلیون خرج دوربین و کامپیوتر و پرده سبز کنند اما چند هزار دلار به یک فیلم نامه نویس خلاق پول ندن که مجبور نباشند مثلا رابطه بین پسر حاکم با سربازای زیر دست باباشو به کلیشه ای ترین وضع ممکن نشون بدن. یا شاید هم این یک قرار نانوشته بین روسای هالیووده که فیلم خارج از کلیشه ساختن ممنوعه ، مثل یک برند ، نسخه های مختلف تبلیغ اما در نهایت یک محصول رو معرفی می کنند، شاید صد بار دیدن کلیشه ها به قدرت نرم و تاثیر روانی هالیوود بیشتر کمک می کنه تا نوآوری و خلاقیت (توجه داشته باشید که در فرم و صنعت فیلم سازی ، خلاقیت به خرج می دن ولی روح داستان ، متن فیلم نامه و قصه هایی که روایت می کنند کاملا بسته و تکراری عمل می کنند)