چه خوب که اسپایک لی سعی کرده دیدگاه بی‌طرفی داشته باسه و تا حد زیادی تفنگ رو سمت خودی میگیره. با این حال به خاطر نداشتن قصه سر راست دیدن فیلم خیلی هم راحت نیست. اگر قبل از شروع فیلم خوب خوابیدید، منم دیدنشو توصیه میکنم.

کاملا اور ریت. بنده که به شخصه در این فیلم سیاهپوستان امریکایی را موجوداتی دیدم که در مقابل فرهنگ، فهمیدن و نظم به شدت مقاومت می کنند.

بدون شک پس از تماشای این فیلم که به خانواده‌های شش سیاه‌پوست کشته شده در درگیری‌های نیویورک تقدیم شده، می‌توان لی را به نژادپرستی متهم کرد! او چنان راه افراط را می‌پیماید که حتی به رسانه‌ای که خود با آن کار می‌کند نیز بی‌حرمتی روا می‌دارد: عکس‌های بزرگ‌ترین بازیگران سینما (رابرت دنیرو، آل پاچینو، فرانک سیناترا و...) که بر دیوار رستوران نصب شده‌اند به صرف نبودن عکس یک سیاه‌پوست در میان‌شان آتش زده می‌شوند و کارت پستالی از تنها عکس مشترک مارتین لوترکینگ و مالکوم ایکس، جایگزین همه آنها می‌شود! در حالی که لی خودش به صراحت جمله مالکوم ایکس مبنی بر اعمال خشونت را بر نصیحت صلح‌آمیز لوترکینگ ترجیح می‌دهد، دیگر میلی برای مقایسه گفتار آن دو در پایان فیلم باقی نمی‌ماند. زیرا فیلم‌ساز پیشاپیش نظرش را تحمیل کرده است و این اعمال نظر مانع می‌شود که حتی بتوان با تیپ‌های متعدد فیلم احساس نزدیکی کرد. امتیاز ۸ از ۱۰ ...