تماشای این فیلم همراه با لذتی تکرارنشدنی بود؛ سفری لذتبخش به کرانه‌های ینگه دنیا و گذشته‌های زنان فانوس‌دار دریایی. کارگردان این فیلم که نقش اصلی را خود ایفا کرده، به خوبی در خلق دنیای پیچیده‌ی زنانه عمل کرده؛ ضعف‌ها...قوت‌ها...احساسات...منطق...همگی در جای مناسب خود نشستند. شاید به نظر برسه ریتم کندی داره اما درست همین٬جاست که ما به عمق شخصیت ابی و یوهان می‌رسیم...به لمسِ انکار و وحشت و تنهاییِ ابی...به فهمِ انسانیت و نجابت و اصالتِ یوهان...و عشقی که تنها یک بار می‌شد در اوج تجربه‌اش کرد. از موسیقی زیبایی که کارولاین شاو خلق کرده هم نباید غافل شد، برای من یادآور زیباترین قطعات ویولنِ یان تیرسن و اولافور آرنالدز بود. دیدنش رو پیشنهاد می‌کنم.