فیلم فیلم خیلی خوبیه. فقط کسیایی که میخوان ببینن در نظر داشته باشن که فیلم ، محصول سینمای اروپا اونم توی دهه هفتاد میلادیه :)

ملویل و تمامی جزئیات سینمایش، از آن کلاه های لبه دار و پالتو های بلند فرانسوی گرفته تا غژاغژ و ناله ی ماشین های کلاسیک سرگردان در خیابان های پوشیده از برف و آن ساختمان های سرد سنگی که در مه غلیظ شهر، در سکوتی ممتد آرمیده اند،جهانی نو و منحصر به فرد را برای هر بیننده ای رغم می زند. چهره مغموم و سنگی بازیگران که اندکی شبیه به مدل-بازیگران برسون عمل می کنند با مصالح متمایز و خاص شخص ملویل در قالب داستان های مرموز و موجز جنایی-پلسی،تصاویر ماندگاری از یک دنیای سینمایی را در ذهنمان منقوش می کنند.دنیایی که در آن زواید داستان یه حداقل خود می رسد تا تصویر بتواند خود نمایی کند، تا اینکه دوربین به هر کجا که بخواهد سرک بشکد و خود را مقید ساختار داستانی نکند.ملویل در تدوین سعی می کند از زواید داستان بکاهد تا جزئیات تصویر هرچه بیشتر در نگاه ببینده مستقر شود.مثلا جزئیاتی که در آن سکانس معروف دزدی در دایره سرخ، در آرامش توام با تعلیق،تصویر می شود یا حرکات ظریف و محتاطانه کاراکترها،حین ارتکاب جرم و تصادم آن با نگاه تیزبینانه دوربین،تصور و تجسم ذهنی بیننده را به فرم وشکل وقوع اتفاقات و نه داستان(به طور صرف) معطوف می کند.در واقع ملویل تلاش می کند که با زبان سینما قصه بگوید،ادبیات تصویر را در شریان فیلم های خود به حرکت در بیاورد و خود را از قید سینمای مقید به ادبیات صرف،رهایی دهد. این نگاه ملویل در فرم و دید و فلسفه اخلاق گرایانه وی در رابطه با تلاقی عواطف انسانی با وظایف سازمانی(کاری) و ایدئولوژیک، شالوده ی سینما این کارگردان مهم فرانسوی را می سازد. جایی که انسان در دوراهی وظیفه و انسانیت ناچار به انتخاب می شود ومی داند که با انتخاب هرکدام، دیگر را به محاق می برد.ملویل سعی می کند در همان ساختار و فرم بدیع خود، راوی پارادوکس مستتر در انتخاب شرافت و طمع انسانی باشد. انتخابی که در نهایت به دوئل با مرگ می انجامد.مرگ بر انسانیت حادث میشود و شرافت در نهایت تاسف به گوشه ای رانده میشود تا رذالت بر گرده آدمی سوار گردد.

یک فیلم جنایی فوق العاده که بعد از گذشت نیم قرن هنوز هم دیدنی و جذابه. واقعا دانش ژان پیر ملویل و تسلطی که به سینما داشته تحسین برانگیز هست.

باعث افتخارمه که به عنوان اولین نفر اینجا کامنت میزارم. انقدر فیلم و ریتمش خوبه که باید غصه خورد بابت از دست دادن ملویل در 55 سالگی.. سکانس دزدی درس فیلمسازیه. تعلیق، تعلیق، تعلیق.. ببینیدش، حالتونو خوب میکنه.