با اینکه خیلی ویلیام دفو رو خیلی دوست دارم بنظرم برای این نقش مناسب نبود . نه بخاطر عدم توانایی ، چون چهره ش زیادی برای شخصیت ونگوگ با تجربه بود . ونگوگ آدمی آشفته و گیجی بود که در دنیای رنگی و شلوغ خودش زندگی می کرد . سعی می کرد احساسات و عواطفش رو که صرفا کسی درک نمی کرد رو با سبک نقاشیش روی بوم بیاره و نشون بده . برای همچین شخصیتی باید چهره ای سرگردونتری از دفو نیازه . ولی شکی درش نیست که مثل همیشه ترکوند . این فیلم رو خیلی دوست نداشتم ، بنظرم میتونست روی پروسه ی نقاشیاش ، دوستاش و اطرافیانش ، قبول نشدنش در جامعه ، وضعیت روانی ، اسکیزوفرنیاش و بیماری هاش بیشتر و بهتر وقت بذاره . روی هرچیزی که وقت گذاشت هم درست کاملش نکرد و میتونست کاملتر و بهتر وقت بذاره . با اجازه سینماتوگرافیش هم دوست نداشتم . اولش فکر کردم کارگردان میخواست با این سبک آشفتگی ذهنی وینسنت رو نشون بده ، که اگه اینطوره کارش رو خوب انجام نداده . خیلی به هم ریخته تر از اون چیزی بود که بشه نمادین برداشتش کرد . خیلی خوشحال میشدم اگر صحنه ی بریدن گوشش رو هم میذاشت و عواطفش رو نشون میداد بجای اینکه ثحبت های بعد از حادثه ش رو بذاره . امیدوارم مفید بوده باشه

به نظرم اگر به ونگوگ و زندگیش و حرف هاش علاقه مندید کتاب شیفته ی خورشید رو بخوانید بهتره قبل از دیدن این فیلم بخوانید

این ویلیام دافو چرا انقدر خوبه؟؟؟

به شدت فیلم عمیقی بود، اگر از شخصیت و بیماری و زندگی ونگوگ اطلاعاتی ندارید، قبل از دیدن فیلم یه سرچ و مطالعه کنید تا به عمق فیلم پی ببرید. دوستانی که علاقه به نقاشی دارند حتما براشون جذابه و دوستانی که دنبال فیلم های عامه پسند هستند پیشنهاد میکنم نبیند چون فیلم یکجورایی برای مخاطب خاص درست شده و براشون حوصله سر بره.

دوستان! سروران! یک فیلمی معرفی می کنم، واقعا هرگونه سلیقه ای، با هرگونه ذائقه ای، محال هست با این فیلمی که می گم نهایت لذت رو تجربه نکنه: The House of Spirits.