این فیلم یکی از زیباترین و دلنشین ترین فیلمایی هست که من در چند سال اخیر دیدم، واقعا ما از سینما چی میخوایم به جز اینکه گلچینی باشه از هنرهای قبل خودش بجز اینکه موسیقی ناب تصاویر ناب ادبیات ناب فرهنگ ناب یه کشور رو به نمایش بگذاره، اگر از مرحله هیجان و روایت صرفا داستان فیلم‌ها عبور کردید و چیزی فراتر میخواید شدیدا بهتون پیشنهاد میدم این فیلم رو ببینین.

این فیلم در واقع اصلا نمیشه بهش گفت فیلم سینمایی، دلیلش هم اینه که اصلا ساختار فیلم سینمایی درونش بوجود نمیاد. هیچ شخصیت پردازی ای صورت نمی گیره، در پایان فیلم متوجه خواهید شد که از هیچ شخصیتی شناخت نداریم، حتی قصه ای هم این فیلم به وضوح نداره، روایت گویی هم جای اینکه توسط تصاویر رقم خوره، توسط چندتن از بازیگران در 30 دقیقه ابتدایی اتفاق میفته و شکل بسیار غیرجذابی داره. مبارزات رزمی این فیلم هیجان انگیز هستند ولی بسیار کوتاه، درین بخش هم فیلم ضعیفی رو شاهدیم. اگر نام فیلم آدم نکش بودش، بیشتر با مسما بود، تا اینکه آدمکش باشه. شخصیت اصلی داستان بسیار گم و بدون پرداخت است، از ابتدا تا به انتها رازآلودگی او باقیست. * اما نکات مثبت فیلم چیست: موسیقی دل انگیز، طراحی صحنه و طراحی لباس بی نظیر و شاید بیشتر از همه قاب های تصویر وسیع و تصاویر بکر طبیعت که گویی داریم نقاشی های بسیار زیبایی رو تماشا می کنیم. صحنه ی مربوط به دزدکی نگاه کردن از پشت پَرده واقعا بی نظیر بودش. * در مجموع نام این اثر رو نمیشه یک فیلم سینمایی گذاشت، بلکه بیشتر مجموعه ای از تصاویری ست که در کنار هم چیده شده اند و بیننده در پایان بسیار سردرگم خواهد بود. در ضمن خسته کنندگی این فیلم هم زیاد هستش. * توصیه می کنم این اثر رو تماشا نکنید.