دقیقا مشکل منم با همین کاتهای عجیب فیلم بود، که بیشتر منو یاد سانسورای تلویزیون خودمون مینداخت تا یکی از ویژگی های سینمای موج نو. ولی در کل فیلم بدی نیست و میشد خیلی بهتر باشه.هر چند من 400 ضربه تروفو رو به این فیلم ترجیح میدم

دوست عزیز کل صنعت سینما از فرانسه سرچشمه میگیره چطور این حرفو میزنید؟

نظرت با موفقیت رد شد و به ناکجا پیوست .

اضافه بر پاسخ کامل ایشون باید بگم که دلیل این جامپ کات ها نه فقط برای حفط ویژگی ساختار فیلم هست ، بلکه نمودی از شخصیت فیلم(بلموندو) را به ما نشون میده ، آشفتگی زندگی ای که داره به زیبایی با دوربین روی دست و تمام پرش های آشکار نماها قابل درک هست.

این نوع کات همان گونه که در تئاتر همچنان ادامه دار و دارای کاربرد است در سینما نیز ادامه دارد ، گدار را اگر بزرگترین کارگردان و مبدع ندانیم قطعا یکی از بزرگترین سینماگران تاریخ است . در رابطه با تروفو این را بدانید که این دو زمانی طولانی تا قبل از اختلافاتشان دوستان و همکارانی خوب بوده اند ؛ هرکدام از این دو کارگردان حرکات و کار های ویژه خودشان را در فرم استفاده کردند اما هر دو با دیدگاهی یکسان به سینما نگاه میکردند و هر دو مولفانی بوده اند که طرز فکر مشخص و قابل قبولی-برای یکدیگر- داشته اند. طبق همین مولف بودن آن ها سینما را مانند ادبیات وسیله ای برای نشر اندیشه و نشان دادن و گسترش آن میدانسته اند پس درست است که میگویید ترویج اندیشه خاص ، اما مگر اندیشه چیست؟‌ مگر میتوان بدون نشان دادن اندیشه ای ، اندیشه را گسترش داد ؟‌ با اندیشه ای که وجود داشته باشد میتوان اندیشه را شکل داد ، حال آن که تماشاگر باید راجع به آن فکر کند و تصمیم بگیرد و اتفاقا همین فکر کردن مهم است که گدار به ما اجازه ی فکر کردن میدهد و اصلا همین را میخواهد ، وگرنه تماشاگر را احساساتی میکرد و به او اندیشه ای را گسترش میداد بدون آگاهی و در بند احساساتی گری که تفکر را زنجیر میکند. کسانی مثل فلینی و برگمان با گفته ی این که گدار سینماگری اندیشمند است ، ارزشی ازشان کم نمیشود ، همانطور که در آن سال ها آنتونیونی نیز با فعالیت هایش در دوره ی ایتالیا و اصلا با شکلی متفاوت و بیانی متفاوت کار میکرد ولی مورد ستایش کایه ای ها قرار میگرفت. مسئله ی اصلی آن ها مولف بودن ، طرز فکر و گسترش آن است ؛‌همانظور که آستورک در مقاله‌ی دوربین قلم میگوید و دوربین را به مثاله ی قلمی در دست کارگردان میبیند ؛‌ و هنر را نمیتوان در تعریفی مشخص چیز های بدون تفکر و صرفا زیبا یا هرچیز دیگری دانست و تمام فیلسوفان و هنرمندان هر کدام چیزی برای هنر گفته اند و در این دوره‌ی پست مدرن دیگر این که به دنبال توضیحی قطعی برای هنر باشیم و بگوییم چه چیزی هنر است و چه چیزی خیر ، کاری منسوخ شده به حساب می‌آيد

حس تفکر حرف خوبی است ولی چه تفکری یعنی قبل از گدار سینمای متفکرانه نداشتیم فلینی و برگمان تفکر نداشتند با حظور این موج مثلا نو سینما متفکرانه آغاز شد کجای حرف من هالیوود و سینمای کلاسیک بود که به آن نقد می،کنید. معلوم است که سینما فقط هالیوود نیست ادعایی هم در این زمینه نیست، پرسش من این بود این نوع کات چه خدمتی به فیلم کرد و بعد ها چه کسانی آن را استفاده کردند تورفو هم برای همین موج نو است ولی آیا چنین است و این نوع کات های را استفاده می کند سینمای امروز گدار شبه مستند است فیلمش به ما اندیشه نمی دهد بلکه ترویج یک اندیشه خاص است قرار نیست شما بیایید بگویید فیلم برای اندیشیدن است بلکه خود فیلم این مهم را بگویید همان طور،که آثار برگمان و فلینی چنین است این فیلم بیشتر شبیه یک مانیفست هست تا یک اثر هنری

بهتر است تعریف سینما را بهتر بررسی کنیم نه فقط آنکه سینما را ژانر و هالیوود در نظر داشته باشیم ؛ تعاریفی که شما دادید مربوط به سینمای کلاسیک است و تمام سینما را در بر نمیگیرد ، و تعاریف شما از جهت عدم آشنایی با سینمای هنری و تاریخ سینما و مهمترین دورانی که سینما به خود دیده است‌‌‌ «موج نو» سینمای فرانسه است . هنر تدوین مختص مچ کات ها نیست همانطور که سینما فقط برای داستان گویی نیست . بحث فقط درباره ی این شیوه ی تدوین گدار را شاید نتوان در ۱۰ صفحه هم جا داد ، اما به طور خلاصه و خیلی کوتاه : این شیوه‌ی تدوین که در سینما در دهه ی ۶۰ برای اولین بار توسط همین کارگردان و در دوران موج نو استفاده شد برای فاصله گذاری و دور کردن مخاطب از فرو رفتن به درون داستان- و هرگونه همذات پنداری و احساساتی گری- است ، این عمل از آن جهت انجام شده که مخاطب با فاصله ای که از فیلم و موارد ذکر شده میگیرد بتواند با آگاهی کامل و به صورت منطقی (نه احساسی) به واشکافی و تفکر درباره ی تمام اتفاقات و اعمال انجام شده در فیلم بپردازد و با گریه یا خنده از سالن سینما بیرونی نیاید بلکه با کمی تفکر و نگرشی که فیلم توانسته او را به این امر وا دارد سالن سینما را ترک کند . تمام موارد از جمله موسیقی ، بازیگران تیپ سازی شده و بدون لایه های روانشناختی ، حرکت دوربین و ... دارای دلیل هستند و طرز تفکری خاص با هدفی خاص پشت آن هاست .