این فیلم از یک فیلم موزیکال و بیوگرافیکال فراتر میره و سؤآلات جدی در رابطه با هنر واقعی و اینکه واقعا به چه چیزی میشه گفت هنر طرح میکنه Michael Gracey کار واقعا بزرگی انجام داده که تونسته با یک فیلم برگرفته از دنیای واقعی همچین موضوعاتی رو مطرح کنه برای همین شدیدا منتظر کار های بعدیش هستم اما برسیم به سؤآل مطروحه فیلم به راستی هنر واقعی چیه؟ هنری که منتقدین مغرور تعریفش میکنن یا هنری که شاید خیلی ها بهش لقب شونه تخم مرغی بدن ولی واقعا توده جامعه رو سرگرم و خوشحال میکنه فقط کافیه به شخصیت منتقد فیلم یعنی James Gordon Bennett نگاهی بیندازید خودش میدونه کار P. T. Barnum شدیدا هنرمندانه است ولی به دلیل نگاه و فضای طبقاتی که برای خودش درست کرده و وامدار اون فضا است نمیتونه بهش لقب هنر بده چون از نگاه اون هنر مال طبقه خاصی است و انحصارا در ختیار خودشون و اگر به چیزی بجز هنر روشن فکری لقب هنر بده این متاع بزرگ رو آلوده به طبقه رعیت کرده در آخر هم مثل تمام منتقدینی که همگی کمی باهاشون آشنایی داریم در غرور خودش باقی میمونه و لقب هنر به شاهکار P. T. Barnum نمیده میگه در عوض بهش میگه جشنواره انسانیت از این الفاظ من درآوردی که همگی باهاشون آشنایی داریم بله قشر روشن فکر انقدر توی چهار دیواری خودشون رو حبس کردن که نمیتونن از ته دل بخندن به سکانس هایی که اشراف توش حضور دارن دقت کنید ببینید واقعا چقدر شادن واقعا چقدر از زندگی لذت میبرن همه چیزشون مصنوعی است یک طبقه برای خودشون ایجاد کردن و به همه از اون طبقه نگاه میکنن این نگاه طبقاتی رو Michael Gracey عالی در فیلم در اورده جایی که میبینیم برامون 3 شخصیت اصلی در قصه تدارک دیده و بهشون پرداخته از شخصیت P. T. Barnum شروع کنیم کسی که از طبقه پایین جامعه با تلاش و کوشش و کمی هوش خودش رو به طبقه بالای جامعه میرسونه و کم کم در وجودش طمع و غرور شکل میگیره تا جایی به لبه پرتگاه تباه کردن تمام عزیزانی میره که اصلا برای خوشحال کردن اون ها این تلاش ها رو کرده بود شخصیت دوم شخصیت Phillip Carlyle هستش که اول اصلا نمیخواد وارد فضای کاری P. T. Barnum بشه ولی با درصد فروش وسوسه کننده ای که P. T. Barnum پیشنهاد میده وارد همکاری با P. T. Barnum میشه و کم کم سیر طبقاتیش عوض میشه کسی که تا دیروز خدمتکار داشت وارث خانواده ای ثروت مند و اشراف زاده بود حالا با چیزی رو به رو میشه که تا قبل از این اصلا نمیدونست وجود داره شادی و انسانیت و کمی هیجان کاری و اما شخصیت سوم Jenny Lind هستش که کاملا متضاد P. T. Barnum نوشته شده شخصیتی که مثل خود P. T. Barnum از طبقه پایین به طبقه اشراف ورود کرده لباس های گرون قیمت میپوشه و با اشراف کشور های مختلف دمپر شده ولی عقده ای که از کودکی داشته رو حفظ کرده و غرور تمام وجودش رو خورده بله میبینید چقدر زیبا این 3 شخصیت آینه هم هستن؟ اگر P. T. Barnum به اشتباهاتش ادامه میداد به چه کسی تبدیل میشد؟ مشخصه فیلم با شخصیت مقابل به ما اینو نشون میده تبدیل میشد به فرد بی روح و سرد و نابودگری مثل Jenny Lind یا اگر شخصیتی مثل Phillip Carlyle از اول در طبقه پایین جامعه متولد میشد سرنوشتش به کجا میکشید؟ بله او قطعا مثل P. T. Barnum عاشق دختری میشد و تمام تلاشش رو میکرد که به اون دختر برسه و خوشبختش کنه برای او در هر حال ثروت مقدر شده بود ولی ثروتی همراه انسانیت و به قول بچه های پایین شهر خاکی بودن اما شخصیت سوم Jenny Lind اگر در نقطه ای توقف میکرد به گذشتش نگاهی مینداخت عقده فروخفته خودش رو دور مینداخت و فراموش میکرد چی؟ بله به نسخه انتهایی P. T. Barnum تبدیل میشد فقط کافی بود با تمام ثروتی که به دست اورده گذشته خودش رو به چشم موتور محرکی ببینه که باعث تلاشش در زندگی شد نه از گذشته خودش سوخت فخر فروشی و عقده گشاییش رو تأمین کنه واقعا اگر همه به گذشته نخستینشون توجه کنن چیزی برای فخر فروشی باقی نمیمونه همه بدون هیچ چیزی حتی تکه ای لباس به این دنیا آمدن و بدون هیچ چیزی این دنیا رو ترک میکنن اما برسیم به سؤآل اصلی فیلم به راستی هنر واقعی چیه؟ اجازه بدید جوابش رو خود P. T. Barnum بهتون بده با ارزش ترین هنری هنریه که بقیه رو شاد کنه

عالی بود.

جزو قشنگ ترین موزیکال هاست

خیلی خوب بود ? اهنگاش همه عالی بودن?? هیو جکمن حرف نداشت❤❤ اولین موزیکالی بو که دیدم و واقعا لذت بردم قبلا بینوایان رو دیده بودم ولی خوشم نیوم ولی این خیلی خوب بود? حتما ببیند❣