واقعا یکی از بهترین آثار ساخته شده در ژانر جنگی و خیلی زیباتر و مفهومی تر از آثار پر سر و صدای هالیوود در این ژانر بود... تعجب میکنم این فیلم به مراتب خیلی زیباتر از جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی بود که اسکار بهترین فیلم خارجی رو در رقابت با این فیلم در سال 2012 برد!!! فیلمی که به هیچ وجه طرفین درگیر در جنگ کره رو قضاوت نمیکنه و از دیدگاه فیلمساز هر دو طرف سنگر و خاکریز یه کره واحد هستند که دارن خودی رو میکشن نه جبهه جنوبی و شمالی و هر دو طرف انسان هستند که جنگ اونها رو وادار به کشتن هم خون های خودشون کرده!!! به تصویر کشیدن جنون آنی و نبرد برای بقا و زندگی به هر قیمتی حتی با رگبار بستن نیروی خودی منحصر به فرد بوده و چنین چیزی رو من در فیلمهای دیگه این ژانر ندیدم که اینقدر زیبا تلخی های گزنده ی جنگ رو به تصویر بکشه و روح و روان هر مخاطبی رو بلرزونه... سکانسی که مافوق جدید گروهان تمساح توافق نامه آتش بس رو میخونه و بعد میگه به زمان این آتش بس 12 ساعت مونده و همچنین سکانس پایانی که از بی سیم پایان جنگ اعلام میشه و دو سرباز باقی مونده از جبهه جنوبی و شمالی به این موضوع میخندند و سپس ایون پیو در میان خرواری از جسد بر روی تپه ی آئروک به اعلان آتش بس لبخندی تلخ میزنه در حین اینکه با روح هر بیننده ای بازی میکنه بسیار مفهومی و دارای نقدی به پیامدهای سهمگین جنگ کره هست... البته ایراداتی هم وجود داره ، نیمه اول فیلم کمی کند پیش میره و در نیمه دوم شاهد اوجگیری فیلم و تعلیق و هیجان پشت سرهم در اون هستیم ، همچنین کاراکتر اصلی فیلم یعنی ایون پیو شخصیت پردازی درست حسابی نداره و کلا فیلم اطلاعات چندانی از کاراکترها در اختیار مخاطب نمیذاره... نمره ی من به این فیلم 8.2 از 10.