-...پدر روحانی شما دقیقا با چه چیزی مبارزه می کنید ؟ -با ضعفهای انسانی . شک و تنهایی و نفرت و تردید. البته این مسیح است که از طرف من عمل می کند .من وسیله او هستم . - میگم اونی که قبلا با آن دختر ( کشته شده ) صحبت کرد شما بودید یا مسیح ؟ ... فیلم از فعالیت روزانه یک پلیس معمولی در یکی از شهرهای کوچک و بارانی پنسیلوانیا شروع میشود ( ظاهرا محل تولد کارگردان سریال بوده است ) اما به تدریج می بینیم که در زیر زندگی به ظاهر آرام این شهر کوچک وقایع دیگری در جریان است که ناشی از گذشته هایی مخفی نگاه داشته شده و خطاهایی ناشی از ضعف انسانی است که گاه همچون گویی از برف در گذر زمان بزرگ و بزرگتر شده است و افراد زیادی را به کام خود کشیده است . به لطف فیلمنامه بسیار خوب و بازی خوبتر کیت وینسلت روایتی که می توانست به یک سری خسته کننده تبدیل شود بدل به داستانی پر کشش و جذاب شده است بطوریکه شما در انتهای هر قسمت منتظر قسمت بعدی هستید . اگر این سریال را بعد از کلی سریال و فیلم فانتزی که این روزها مرسوم شده است ببینید همچون پتکی شما را به میان واقعیت پرتاب می کند . کیت وینسلت از فیلم تایتانیک معروف شد به نظرم اگر فرض کنیم این دو فیلم - سریال در دو انتهای دوره کاری او باشند خودشان روایتگر یک زندگی هستند . زندگی که از دختری با عشق بدون محدودیت و بی پروا شروع شد به زنی گرفتار در مشکلات مختلف ( پسر خود کشی کرده -یک نوه حاصل از رابطه نامشروع- مادری ناسازگار و...) اما همچنان امیدوار به حل مشکلات و شروعی دوباره ختم گردیده است .

خوب بود.من دوست داشتم.اخرشم خیلی خوب تموم شد.در واقع این سریال بیشتر برشیهایی از زندگی شخصی کارآگاه پرونده است.با تمام مشکلاتی که ممکنه در زندگی یک شخص مطلقه وجود داشته باشه.من شخصیتش رو دوست داشتم.کلا خوشمان امد.

اون پرونده‌ی قدیمی راجع به دختر گمشده، چه تاثیری روی داستان و روی پرونده‌ی قتل جدید داره؟ طبیعتاً هیچی. این‌طور استدلال نکنین که تمام این‌ها، باعث شخصیت‌پردازی بهتر برای مِیر می‌شه؛ اصلاً و ابداً. اختصاص قریب‌به‌اتفاق تایم سریال به مسائل جانبی و بیهوده‌ای که کاملاً جدا از خط داستانی اصلی‌ان، اسمش فقط و فقط وقت‌ تلف کردنه. آیا غیر از اینه که سازنده‌ها با قاطی کردن این داستانک‌ها با هم، صرفاً می‌خواستن به معضلات و مسائلی که جامعه‌شون باهاش گلاویزه، گوشه‌چشمی داشته باشن؟ روند سریال رسماً طوری ابلهانه جلو می‌ره که انگار جلسات مِیر با روان‌شناسش و دعواهاش با مامانش و دِیت رفتن‌هاش، از حل کردن پرونده‌ی قتل مهم‌تره. حل شدن معماها هم به شکلیه که ما اصلاً تصور نمی‌کنیم مِیر داره روند امیدبخشی رو برای حل پرونده‌ها طی می‌کنه یا داره قابلیت خاصی از خودش نشون می‌ده که کمک می‌کنه به پیشرفت کار. صرفاً دوتا پرونده‌ی جنایی که ابتدا جوری نشون داده می‌شه که انگار به هم مرتبطن، نه‌تنها مرتبط نیست بلکه هردو به احمقانه‌ترین و تخت‌ترین شکل ممکن به سرانجام می‌رسن. از این منظر می‌شه گفت که سریال جنایی ما، حتی نقطه‌ی اوج و انباشت هیجان هم نداره. واقعاً که احسنت! و سوال‌ نهایی این‌که این اثر چرا انقدر تحسین شده؟ و شاید مهم‌تر، چنین زباله‌ای در قدم اول اصلاً چرا ساخته شده؟

آمریکایی‌ها علاوه بر توانایی‌شون در شاهکار ساختن، یه آپشن دیگه‌ای هم که دارن، اینه که می‌تونن آشغال‌هاشون رو به اسم شاهکار به خورد مخاطب‌ها بدن. این محصول یکی از همون آشغال‌هاست. شگفت‌انگیزترین جنبه‌ی این سریال، اینه که تقریباً هیچ یکپارچگی‌ای بین بخش‌های مختلف داستانش وجود نداره. قبلش این رو بگم که مسائل فنیش اصلاً قابل بحث نیست؛ از فیلم‌برداری تا موسیقی و تدوین و حتی بازی بازیگرهاش (علی‌الخصوص کیت وینسلت) وسطِ وسطه؛ معمولیِ معمولی! پس در ادامه فقط درباره‌ی همون داستانش صحبت می‌کنم. داستان سریال رو می‌شه یه ملغمه‌ی بی‌ربط و جانیفتاده از «همه‌چی» در نظر گرفت. تقریباً ۹۰ درصد سریال رو می‌شه حذف کرد، بدون این‌که اتفاق خاصی بیفته. داستان ما، یه داستان جنایی/معمایی/کارآگاهیه که کارآگاه قصه‌ باید بیفته دنبال حل معمای پرونده‌ی قتل جدیدی که اومده زیر دستش. چیز جدیدی هم نیست؛ هزاربار از این داستان‌ها دیدیم. منتها این‌جا مشکل اینه که انگار توی روند داستان‌گویی این سریال، تنها چیزی که اهمیت نداره همون پرونده‌ی قتله. سریال با ریتم به‌شدت کُندش انقدر وقت تلف می‌کنه و به هرجای بی‌ربطی سرک می‌کشه که انگار پرونده‌ی قتل برای خود سازنده‌ها هم موضوع اصلی نبوده. دختر لزبین مِیر که چندین سکانس به خودش و روابطش اختصاص پیدا می‌کنه، توی روند قصه چه جایگاهی داره؟ هیچی. ننه‌ی مِیر که باهاش زندگی می‌کنه چه نقشی توی داستان ایفا می‌کنه؟ هیچی‌. شوهر سابق مِیر که اومده همسایه‌ش شده، چه تاثیری توی داستان داره؟ هیچی. نویسنده‌ی تازه‌وارد، جز خوابیدن با مِیر چه تاثیری توی روند قصه می‌ذاره؟ هیچی. پلیس جوون که یهو وارد قصه می‌شه و یهو هم می‌ره بیرون، فایده‌ی مثبتش توی کلّیت داستان چیه؟ هیچی. نوه و عروس معتاد مِیر چه تاثیری توی داستان دارن؟ مطابق معمول هیچی. اون سیاه‌پوست عملی که از خواهرش دزدی می‌کنه و آخرش هم دکمه رو می‌زنه و جونش درمی‌ره، چه تاثیری توی داستان داره؟ واضحه که هیچی. اون پرونده‌ی قدیمی راجع به دختر گمشده، چه تاثیری روی داستان و روی پرونده‌ی قتل جدید داره؟ طبیعتاً هیچی. این‌طور استدلال نکنین که تمام این‌ها، باعث شخصیت‌پردازی بهتر برای مِیر می‌شه؛ اصلاً و ابداً. اختصاص قریب‌به‌اتفاق تایم سریال به مسائل جانبی و بیهوده‌ای که کاملاً جدا از خط داستانی اصلی‌ان، اسمش فقط و فقط وقت‌ تلف کردنه. آیا غیر از اینه که سازنده‌ها با قاطی کردن این داستانک‌ها با هم، صرفاً می‌خواستن به معضلات و مسائلی که جامعه‌شون باهاش گلاویزه، گوشه‌چشمی داشته باشن؟ روند سریال رسماً طوری ابلهانه جلو می‌ره که انگار جلسات مِیر با روان‌شناسش و دعواهاش با مامانش و دِیت رفتن‌هاش، از حل کردن پرونده‌ی قتل مهم‌تره. حل شدن معماها هم به شکلیه که ما اصلاً تصور نمی‌کنیم مِیر داره روند امیدبخشی رو برای حل پرونده‌ها طی می‌کنه یا داره قابلیت خاصی از خودش نشون می‌ده که کمک می‌کنه به پیشرفت کار. صرفاً دوتا پرونده‌ی جنایی که ابتدا جوری نشون داده می‌شه که انگار به هم مرتبطن، نه‌تنها مرتبط نیست بلکه هردو به احمقانه‌ترین و تخت‌ترین شکل ممکن به سرانجام می‌رسن. از این منظر می‌شه گفت که سریال جنایی ما، حتی نقطه‌ی اوج و انباشت هیجان هم نداره. واقعاً که احسنت! و سوال‌ نهایی این‌که این اثر چرا انقدر تحسین شده؟ و شاید مهم‌تر، چنین زباله‌ای در قدم اول اصلاً چرا ساخته شده؟

سریال عالی و زیبا هست که براحتی شما رو غرق در خودش میکنه شاید خیلی افت و خیز نداره اما تایر گذار و خیلی قشنگ روابط بزرگسال ها نوع برخوردشون و روال زندگی رو به نمایش میزاره