یه داستان فوق العاده عالی رو به طرز فاجعه واری ساختن. بازی omar که عالیه ولی داستان و کارگردانی افتضاحه. داستانی که فک کنم هرکارگردانی میتونست عالی بسازه. واقعا حیف حجم. سریال های نت فلیکس یه تیپیکال دارن، اپیزود پایلِت گرون ترین و پرهزینه ترین و باکلاس ترین اپیزوده یک سریال میشه که ترغیب بشن به دیدن و بعد از اون، باقیه سریال حال بهم زن میشه. چندتا اسپویل میکنم: موزه ی لوور با اون عظمت یعنی نمیدونه کارمنداش کین؟؟! که دو نفر همینطوری با کارت ادمهای دیگه واردش میشن؟!! شرکت درپیت ما، یه نفر ساعتشو به موقع نزنه باید به کلی ادم جواب بده، بعد لوور با اون عظمت اینطوریه کسی که دوربین های لوور رو چک میکنه یک نفره که همیشه هم خوابه!!! یعنی مسخره ترین سکانس و دایالوگ بود که قشنگ داره به مخاطب میگه، قراره چی بشه. یه ذره همفکری روش نکردن فقط خواستن یه پایلوت خوب بسازن و 45 دقیقه ای تمومش کنن. نکته ی بعدی زندان و جا زدن لوپن به جای پسرخالش بود ، یعنی سر این سکانس واقعا نمیدونستم باید بخندم یا گریه کنم! حتی اگر از روی رمان هم ساخته شده باشه خیلی احمقانه ساخته شد و باورپذیریش منفی بود حتی صفر هم نبود! شاید خیلیا بگن، برداشت از رمان هست و تو رمان اینطوری نوشته شده، ولی نوشته با ساخته ی بصری زمین تا اسمون فرق داره و وقتی چیزی میسازن که دیده میشه باید حداقل یک درصد باورپذیر باشه. بازیگر نقش پسرخاله حتی یک اپسیلون هم شبیه نبود. یعنی زحمت اینم به خودشون ندادن. فلش بک های بی جا و جملات کلیشه ایه پدر به پسر که کامل مشخصه انتهای داستان چیه تو دو اپیزود اول، بالای هزار بار پدر رو میبینیم که یه کتاب میده به پسرش! (قشنگ سرویس کردن مارو با این صحنه) و کلیشه ی یه مامور که همه ی بهش کنایه میزنن و خرابش میکنن ولی این بنده خدا تو اتاقش هر روز داره رمزنگاری میکنه که دزد کیه... و کلیشه ی وجود یه دخترِ خوب در خانواده ای بد که آدم خوبه ی قصه ی ما که از پس هزار تا گردن کلفت بر میاد و هزار تا کار بلده، یک دل نه، هزار دل عاشقشه! کمیستریه افتضاح بین بازیگرای زن و مرد جملات و دایالوگ های کلیشه ای سکانس های قابل پیشبینی چیزی که اکثرا مردم رو مجذوب خودش کرده، بازیه omar هست در غیراینصورت هیییچ نکته ی مثبتی نیست. مجموعا، اسم سریالای ایرانی بد در رفته. این فاجعه بود