ملغمه ای از نان سنس ها، عنوانیه که من روی این اثر میذارم، مجموعه ای از اتفاقات هیجانی و روابط عجیب و غریب، بدون زنجیره و یک خط ربط محکم و مستدل، اتفاقاتی که صرفا میافتن که سریال بره جلو، ولی منطق؟ ولی واقعیت؟ حقیقت؟ شاید بشه برای پر کردن وقت حتی دیدنش رو توجیه کرد، اما اینکه یک سری نشانه و نان سنس رو پشت هم ردیف کنی، حتی با تدوین خوب، حتی با بازیگرای خوش بر و رو، حتی باعواطف و احساسات هم نمیشه کاری کرد که یک بی معنا، معنادار بشه، شاکله اصلی داستان که کل قصه روش سواره فقط در شروع و پایان بهش اشاره میشه ودر تمام طول سریال یک علامت سوال بزرگ روبروی شما میذاره و نهایتا هم یک جواب کودکانه در دیالوگ به شما میده و کل ماجرا هیچ ربط خاصی بهش نداره، کاراکترها رفتارهای مالیخولیایی و هیجانی بی دلیل از خودشون نشون میدن که اگر از سر فقدان باشه تا یک جایی توجیه داره، اگر از سر آپوکالیپس باشه بازم تا یک جایی توجیه داره، وگرنه یکجایی باید جریان عقلانیت بر هیجان حاکم بشه که مخاطب ارتباطش رو از دست نده، بسیاری از این بیرون زدگی ها اتفاقا زمانی خیلی به چشم میاد که سریال رو پشت هم میبینید و بیشتر متوجه سطح پایین فیلمنامه میشید. حالا چرا نمره ش بالاست؟ خانم کارداشیان هم پر مخاطبه.

شاهکااااار،یکم تحمل کنین اوایل ریتم سریال کمی کند هست،ولی چنان درگیرش میشین که پششششت سر هم همشو نگاه میکنین و به همه سوالات جواب میده.من که واقعا لذت بردم‌.

عالی و جذاب. از بهترین سریال ها

یه شاهکار معنوی به تمام معنا. تا قسمت 7 فصل اول فقط باید تحمل و صبر کنید ولی بعدش پاداش زیادی داره فصل دو که کلا تاثیرش عمیق و پر از سوپرایزه. داستان معمولی و کسل کننده که با لولاهایی که داستان داره یه دفعه پر از شگفتی میشه. در کل سریال سختی هست تا بعد از اواسط فصل 1 و بعد از اون به آرومی درگیر میکنه تا جایی که میخکوب سریال میشیه مخاطب. دوستانی که فیلم هایی مثل مسیر سبز و میپسندن حتما ببینند تاثیرش عمیقه...

بعد سوپرانوز ، بهترین سریالیه که ساخته شده