باید هر روز برای آمریکا و انگلیس دعا کنیم که فرقه ی منحوس نازی و متوقف کردن اگه نازی ها پیروز میشدن هرگز جهان به این همه پیشرفت دست پیدا نمیکرد

یک کلام. underratedترین و مظلوم ترین سریالی بود که به عمرم دیده بودم و نمیدونم چرا هیچکس این سریال رو تبلیغ نمیکنه و ازش حرف زده نمیشه. به نظرم حتی کسایی که ژانر رو دوست ندارن یا از تاریخ خوششون نمیاد هم میتونن ازین شاهکار هنری لذت ببرن. با بخشی از نقدایی که به سریال وارده موافقم. در مجموع ۴ فصل، ریتم سریال نسبت به خیلی سریال‌های رایج این ۱۰-۱۵ سال گذشته کندتر پیش میره، ولی عوضش جوری نیست که آب بسته باشن به سریال یا با اکشن های الکی یا صحنه های کشدار فقط تایم پر کنن. واقعا زیبایی سریال به اینه که حتی حالت چهره کاراکترها و سکوت و نحوه راه رفتنشون تو سریال با آدم حرف میزنه و یه پیامی رو می‌رسونه. با وجود ریتم نسبتا کندش، حتی ۱ دقیقه این سریال هم هدر داده نشده از نظرم. چیزی که من واقعا عاشقش شدم تو این سریال، نحوه روایت داستانشه. اول شما رو وارد یه دنیا می‌کنه. قانون اون دنیا رو بهتون میگه و حتی بهتون یاد میده چجوری شخصیت خودتون رو داخل اون دنیا کنید، بعدش آروم آروم شروع می‌کنه سوال مطرح کردن و کمک میکنه شما خودتون به جواب برسید. تو تمام طول ۴ فصل داستان، اصلا حس نکردم دارم سریال می‌بینم. حس می‌کردم دارم یه کتاب میخونم. یا چشمامو بستم و یه نفر داره بهم داستان یه دنیایی که هیچوقت اتفاق نیافتاده رو میگه و من خودم رو توی اون دنیا میبینم. یعنی ویژوال‌ها، صداها و و و به حدی عالی و چشم نوازن هستن که شما یادتون میره دارید سریال میبینید، ولی در عین حال تخیل آدم رو هم قلقلک میده که یه جاهایی اصلا خودت رو اونجا تصور می‌کنی و با کاراکترا یکی میشی. حتی کاراکترای مینور. نکته بعدی که خیلی دوست داشتم اینه که این سریال یه کم با خیلی سریال‌ها و فیلم ها و بازی‌ها متفاوته ازین نظر که کاراکتر اصلی نداره. قهرمان نداره. ضدقهرمان (villain) نداره. همه خاکستری‌ان و از زبان کاراکترای مختلف ما داستان رو دنبال می‌کنیم. اینطوریه که ۱۰ دقیقه در مورد یه کاراکتر میبینیم و داستانشو میشنویم و کلی باهاش حس همدردی پیدا می‌کنیم، ولی ۱۰ دقیقه بعدش میبینیم همون کاراکتر توی داستان کاراکتر بعدی، یه شخصیت شروره و ما با اون قربانیش هم احساس همدردی می‌کنیم و اون نزاع درونی ای که پیدا می‌کنیم از دیدن این روایت باعث میشه به فکر فرو بریم. این چیزیه که من هرگز تو هیچ محتوای فیلم، سریال یا بازی‌ای (حداقل به این شدت) تجربه نکرده بودم. به نظرم man in the high castle سریالیه که خیلی به جزئیات اهمیت میده. یه اتفاقی که مثلا تو اپیزود ۲ یه فصل به نظر تصادفی میاد وساده ازش میگذریم، یهو میبینی ۷-۸ قسمت بعد شد پوینت اصلی داستان و یه عالمه چیزا شروع می‌کنن به روشن شدن. بازم میگم این سریال به نظرم به شدت خوش ساخته. از شخصیت‌پردازی ها بگیر تا اجراها، facial expression ها، موسیقی متن و ریتم داستان. واقعا شاهکار بود از نظرم و ۱۰۰٪ توصیه می‌کنم ببینیدش.

یک استادیوم شانزده هزار نفری رو در نظر بگیرید که همه باهم یکصدا میگن Boriiiing بهترین حالت واسه این سریاله. سریال و فیلمهایی که با تم " هیتلر آدم بدی هست و غیر از این رو هرکسی بگه آشغاله" رو نمیتونم تحمل کنم. نمیدونم چرا مسئله ی ناتزی ها هیچ گونه آزادی بیانی براش نیس و هیچ کارگردانی جرات نداره یه فریم بسازه که توش بگه هیتلر "شاید شایدی خدای نکرده یه حرفاییشم راست بوده" یه قدرت برتری در دنیا هست که نمیخاد حتی یه کلمه از جنگ جهانی دوم گفته بشه. شما یه سرچ تو اینترنت بزنید، حتی یه ویدئو ده دقیقه ای از صحبت های هیتلر پیدا نمی کنید ، انگار یه قدرتی نمیخاد حقیقت اصلی مشخص بشه. من شخصا با قتل و کشتن مخالفم و اون کشتار هیتلر درست نبوده اما اینکه هیتلر به خاطر مردم خودش و به خاطر فشار دنیا و عدم کوتاه اومدن باعث ایجاد جنگ جهانی شد حرفه منه. البته فایده ای هم نداره تاریخ رو پیروز ها نوشتن و ما فرصت شنیدن یک ثانیه از دفاعیات شکست خوردگان رو نداشتیم.

برای اونهایی که این فیلم رو دیدن ایا به نظرتون تو این دنیایی که ما زندگی میکنیم چیزی متفاوت تر از دنیایی که در فیلم دیدیم وجود داره . هر چند تا دنیای موازی هم که باشه یک شری در اون دنیا هست که بشر باید در برابرش در مقابل انچه ارزش داره مقاومت شه . اگر تاریخ همان گونه در این فیلم پیش میرفت تفاوتی در ماهیت شر ، قدرت طلبی و نمیه خوب و زشت اون وجود نداشت . ما بچه های خاورمیانه از سال 2000 حداقل دنیایی رو دیدیم در اطرافمون که دستگاهای پروپگاندای جهان اول براش فیلم میسازه تا رفتارش رو تفسر کنه .

خوب داستان فیلمو متوجه نشدم هیتلر مگه سال ۱۹۴۵ نمرد؟ این چجوری سال ۱۹۶۲ عه بعد هیتلر هنوز زدنست و داره رهبری میکنه؟