زمان مطالعه: ۶ دقیقه
نقد فیلم Hustle: از یافتن مهره‌های گم‌شده در جهان تا رستگاری در فیلادلفیا
بی‌شک همه‌ی ورزش‌دوستان اسم NBA، لیگ حرفه‌ای بسکتبال بزرگسالان آمریکا و البته مهم‌ترین و معتبرترین لیگ بسکتبال در جهان را بارها شنیده‌اند و می‌دانند که در مجموع چند بازیکن در آن حضور دارند و البته چه تعداد در طول عمر امکان حضور در این لیگ معتبر را پیدا می‌کنند و سیر صعود و تثبیت جایگاه در آن چگونه است. جرمی زاگر در تازه‌ترین ساخته‌اش «زرنگ‌بازی» (Hustle) به سراغ بسکتبال، ورزش محبوبی می‌رود که شکل‌گیری‌اش با آمریکا گره خورده است. در این فیلم آدام سندلر، نقش یک پیشاهنگ ناکام و خسته‌ی تیم فیلادلفیا سیکسرز به نام استنلی شوگرمن را بازی می‌کند که با وجود اینکه می‌خواهد روی صندلی مربیگری بنشیند، اما به درخواست و تشخیص مالکان باشگاه، عمر خود را صرف استعدادیابی می‌کند و تازه‌کاران بالقوه را بر اساس قد، بازی، سرعت و قدرت عاطفیشان در سراسر دنیا می‌بیند و کشف می‌کند و مهره‌های گم شده را به فیلادلفیا می‌آورد. در میان بحبوحه‌های فراوان، در سفرش به جزیره‌ای در اسپانیا، پس از تماشای یک بازی پر جنب و جوش خیابانی، با ستاره‌ای پنهان به نام بو کروز (خوان‌کو هرنانگومز) که کارگر ساختمان است آشنا می‌شود و بعد از این دیدار، حرفه و زندگی خود را، روی استعداد نوظهوری قرار می‌دهد که ویژگی‌های مهم بازیکنی که او می‌خواهد، داراست.
بو کروز، استعداد جدید استنلی، یک حضور سنگین، آرام و کاریزماتیک است که به اهداف استنلی را فعلیت می‌بخشد. آمادگی‌های ذهنی و جسمی کروز و استنلی به معنای واقعی کلمه یک مبارزه دشوار است، به طوری که استنلی در ساعت ۴ صبح به سراغ بو می‌رود؛ تنها هدفی که رویش سرمایه‌گذاری کرده و او را از خواب بیدار می‌کند تا در خیابان‌های فیلادلفیا بدود و فکر جا زدن را از سرش بیرون کند و برای ماندن تلاش کند.
این یک درام ورزشی خوش‌ساخت است که تا حدی به خاطر حضور بازیکنان NBA در آن، واقعی به نظر می‌رسد اما نقطه‌ی درخشان این فیلم، سندلر است که به زیبایی و ظرافت، نقش یک پیشاهنگ سرکوب شده را بازی می‌کند که با انتخاب‌هایی همچون یافتن یک فوق ستاره اسپانیایی، به فیلم اعتبار ویژه‌ای می‌بخشد. ناگفته نماند که بازی سندلر را باید به قبل و بعد از، «الماس‌های برش نخورده» در نقش یک قمارباز خود ویرانگر که در نیویورک کار می‌کند، تقسیم کرد که از کمدین همیشگی عبور می‌کند و در نقش‌های جدی، استعدادش را به رخ می‌کشد. بعد از «الماس‌های برش نخورده»، این یکی از درخشان‌ترین اجراهای سندلر است، سندلری که دیگر نمی‌توان گفت بازیگر خوبی است، بلکه باید گفت او بدل به یک بازیگر بزرگ شده است که بی‌شک حکمران صحنه است.
اگرچه «زرنگ‌بازی» یک فیلم ورزشی معمولی و خانواده‌پسند است اما با این حال، حتی در چنین فیلمی، سندلری که ما می‌بینیم، بازیگری متحول شده است که آرام‌آرام ردی از استعدادهای نهفته‌اش را بر جای می‌گذارد. فیلم اما اغلب شبیه یک درام واقعی به نظر می‌رسد تا حدی به لطف فهرست بازیکنان و همکاران NBA که در نقش خودشان ظاهر می‌شوند و این با آدام سندلر متفاوتی که می‌بینیم، همراه است. سندلری که یاد گرفته ذره ذره خود را در نقش‌هایش نشان دهد و مخاطب را به فکر فرو ببرد. او با ریش تیره‌ای که گیجی پوزخندش را نشان می‌دهد، نقش استنلی شوگرمن، پیشاهنگ کهنه‌کار فیلادلفیا سیکسرز را بازی می‌کند که هنوز عاشق این بازی است، اما به معنای واقعی کلمه از زندگی‌اش در جاده‌ها بیمار و خسته شده است و به سرتاسر دنیا می‌رود تا بازیکنان جدید را کشف کند و به خانه‌اش بیاورد. استنلی با وظیفه‌شناسی بازی‌ها را جست‌وجو می‌کند، اما در این بین گویی به دلیل نارضایتی از آنچه که هیچ وقت آرزویش را نداشته، وقت هم می‌کشد، هفته‌ها و ماه‌ها بیشتر از آنچه که می‌خواهد، دور از همسرش ترزا (ملکه لطیفه) و دختر نوجوانش می‌گذراند تا هرچه بیشتر در آنچه که نمی‌خواهد فرو برود. در مرد ۵۰ساله‌ای که دیگر رویا ندارد و فقط کابوس و درد دارد.
و همه‌ی این فرسودگی‌ها تا زمانی است که در اسپانیا، به تماشای بسکتبال خیابانی پرتماشاگر می‌رود که بیشتر تماشاگران برای تماشای بو کروز، کارگر ساختمانی سر به فلک کشیده‌ای که بسکتبال در رگ و خونش است، آمده‌اند. استنلی در عرض چند دقیقه، می‌فهمد که یک سوپراستار را پیدا کرده است. اما آیا او می‌تواند رئیس خود (بن فاستر)، صاحب باشگاه را متقاعد کند که به تازگی تیم را پس از مرگ پدرش (رابرت دووال) به دست گرفته است؟ و آیا بو، یک استعداد صیقل داده نشده و سرسخت مادرزادی است که بدون آموزش رسمی بسکتبال و محکومیت تهاجمی در کارنامه‌اش، می‌تواند آنچه را که او می‌خواهد برای مقابله با بازیکنان باتجربه NBA بایبد؟
در نهایت می‌توان گفت این یک درام خوش‌ساخت است که حول پیوند آهسته‌‌ی رشد میان استنلی و بو، جادوگر کم‌حرف در سرزمین غریب شکل گرفته است. با این حال، فیلم با تصاویر پویا، فیلمبرداری نشاط‌آور و بافت کاملاً رضایت‌بخش، جذاب و تاثیرگذار است. اگرچه «زرنگ‌بازی» تماما از بسکتبال می‌گوید، اما تقریبا بازی بزرگی در این‌جا وجود ندارد و در واقع بازی تیمی در مقابل تیم دیگر، دنبال نمی‌شود، همه‌ی آنچه می‌بینیم، تمرینات است، تمرینات فشرده و ساختن ستاره‌ها، تمرینات مسابقات دهگانه بسکتبال که به عنوان ترکیب پیش‌نویس NBA شناخته می‌شود و فیلمساز: جرمیا زاگر، تمام این پروسه را به زیبایی به تصویر آورده است. «زرنگ‌بازی» با قدرت و مهارتی نیروبخش هیچ قاعده‌ای را بازنویسی نمی‌کند، اما یکی از جذابیت‌های فیلم این است که آنچه را که می‌بینید باور می‌کنید، این امر از جهتی به دلیل حضور بازیکنانی از اسطوره سالخورده دکتر جی گرفته تا تری یانگ تا کایل لوری و ده‌ها نفر دیگر است و از جهتی دیگر، هسته‌ی اصلی فیلم و نقطه‌ی توجه‌ی مرکزی آن، حضور بی‌بدیل سندلر است که با اندوهی درونی، ترکیبی از خستگی و انعطاف پذیری و ایمان سرسختانه، استنلی را نشان می‌دهد که مخاطب را متاثر، متحیر و کاملا متقاعد می‌کند.
یاسمن اسمعیل‌زادگان
دیدگاه‌ها
مهمان
برای ارسال دیدگاه باید وارد شوید