زمان مطالعه: ۵ دقیقه
نقد فیلم Madres Paralelas: ردپای وحشت سفید و چهره زنانه جنگ
بیست و دومین فیلم پدرو آلمودوار «مادران موازی» (دانلود فیلم Madres Paralelas با لینک مستقیم) که کمتر از باقی آثار او درگیر شخصیت‌های فرعی و داستان‌های فرعی است، حول محور زایمان همزمان دو زن در بیمارستان می‌گذرد و در ادامه به جریانی بسیار متفاوت و دردناک بدل می‌شود و با ورق زدن صفحات تاریخ، خشم تاریخی مردم از دوران حکومت فرانکو را یادآوری می‌کند. اخبار سینمای جهان را از ۳نما دنبال کنید.
کنش آغازین درام کلاسیک آلمودوار از دو مادر به نام‌های جنیس (پنه‌لوپه کروز) و آنا (میلنا اسمیت) شروع می‌شود که قبل از تولد فرزندانشان در یک اتاق بیمارستان با هم آشنا می‌شوند. جنیس به بچه‌دار شدن علاقمند است و این امر برایش ارزشمند است و علی‌رغم اینکه یک مادر مجرد خواهد بود از آنچه که اتفاق افتاده، پشیمان نیست. از طرف دیگر، آنایی که بسیار جوان‌تر است و هنوز تحت مراقبت مادر همیشه غایب خود به سر می‌برد، به شدت ترسیده است. با این‌حال جنیس در تلاش است تا آشنایی‌اش را بیشتر کند و از لحاظ عاطفی به او کمک می‌کند تا آمادگی لازم را به دست بیاورد. اما کنش پیش آغازین اثر برمی‌گردد به درخواست جنیس از باستان‌شناس قانونی آرتورو (اسرائیل الژالد) برای اقدام به حفاری یک گور دسته جمعی در روستای زادگاهش؛ برای نبش قبر مردان محلی که توسط فالانژیست‌ها کشته شده بودند و مدت‌ها مدفون شده بودند، اما هرگز فراموش نشده بودند.
آخرین فیلم این کارگردان مطرح اسپانیایی، به‌طور گسترده‌ای به‌عنوان یک چرخش زندگی‌نامه‌ای جدید در کارنامه‌ی او تلقی می‌شود. از یک جهت، این فیلم نشانگر بازگشت به قلمروی آشناتری است به عنوان یک درام ناب که در آن سرنوشت و شانس نقش اصلی را ایفا می‌کنند، پیش می‌رود و از طرفی به عنوان یک فیلم زنانه و به عنوان مراقبه‌ای در مورد ارتباطات بین نسلی و سوءتفاهم‌ها محسوب می‌شود.
«مادران موازی» نگاهی است به انسان‌های ناکام و درمانده‌ای که اثرات مخرب دوران فرانکو بر زندگی و روح و روانشان تاثیر دارد، انسان‌های آشفته‌ای که برای خلق اندکی لحظات خوش زنده‌اند. جنیس، زن تنهایی است که باید فرزند کوچکش را به تنهایی بزرگ کند، آرتوروی عزلت‌گزیده، درگیر بیماری همسرش و رابطه‌اش با معشوقه‌اش است، آنا بی‌پناه است و به دنبال ذره‌ای محبت تن به هرکاری می‌دهد، مادر آنا بازیگر سرخورده‌ای است که در اواخر عمر کار و شهرت پیدا کرده است و به عنوان یکی از بسیاری از بازتاب‌های فشارهای بیولوژیکی، اجتماعی و روانی است و الخ. فی‌الواقع تمام این شخصیت‌ها و جهان حزن‌آلودشان یادآور این موضوع است که اسپانیا بعد از کامبوج از نظر تعداد «ناامیدگان» قرن بیستم در رتبه دوم جهان قرار دارد؛ مردمی که توسط یک رژیم سرکوب‌گر به قتل رسیده‌اند و هرگز به آن‌ها اهمیت داده نشده است. و این بحث مداوم در مورد حافظه‌ی تاریخی و جست‌وجو برای قبرهای بی‌نشان که هنوز هم ذهن مردم را در کشور درگیر می‌کند در تمایل فیلم به حقیقت و مسئولیت‌پذیری و هویت شخصی منعکس می‌شود.
به طور کلی، به نظر می‌رسد که آلمودوار در حال جمع کردن مجدد یک گروه مورد علاقه در اینجا است. از بازیگران فوق‌العاده گرفته تا موسیقی متن فوق‌العاده‌ی آلبرتو ایگلسیاس که به‌طور غم‌انگیز و احساسی و در عین حال عمیقا کلاسیک است، داستان تازه و مخاطبینی که برای قدردانی از هنر سمعی و بصری و ظرافت نمایش در اینجا نیازی به دانشی از آثار قبلی ندارند، و در نهایت دوربین گرم و کلاسیک آلکاید نیز بار دیگر زبان طراحی آلمودوار را به طرز لذت‌بخشی ترجمه می‌کند. از آبی لباس بیمارستان گرفته تا صورتی زنده‌ی رزهای عاشقانه‌ی آرتورو و همچنین تناژ زیبای رنگ‌های خانه‌ی جنیس و البته زرد پررنگ یک جیپ که در انتها ظاهر می‌شود؛ در تمامی این رنگ‌ها معنا، احساس و روایت نهفته است و اینگونه فیلمساز به طرز ماهرانه‌ای دو داستان را به هم می‌پیوندد یکی مادرانه، دیگری سیاسی و تاریخی.
آخرین ساخته‌ی پدرو آلمودوار، یک فیلم تراژیک زیبا است که قدرت تاثیرگذاری آن بسیار زیاد است. فی‌الواقع با آغاز هفتاد و هشتمین جشنواره سالانه فیلم ونیز، آلمودوار بار دیگر ثابت کرد که آثارش فراتر از انتظارات است. کسانی که تسلیم داستان دوست داشتنی آن می‌شوند، به سرعت خود را در آغوش صمیمانه و سینمایی آن می‌بینند.
در نهایت می‌توان گفت این فیلم مملو از شهامت است، سرشار از شهامت بیرون آمدن جوانه‌های سبز امید در جهان سیاه و سفید؛ فیلمی که تماشای آن یک جشن بی‌پایان است. آلمودوار اما داهیانه احساساتی بودن روایت را افزایش می‌دهد و مخاطب را همراه می‌سازد و علی‌رغم سختی‌هایی که به دنبال زایمان دو مادر به وجود می‌آورد، به طرز قابل ملاحظه‌ای توانسته است جشن مادری را به تصویر بیاورد، و البته مهم‌تر از همه، جشنی برای زنان. با این حال، رنجش و درد قلبی که در طول حیاتی‌ترین لحظات این اثر احساس می‌شود، بسیار تأثیرگذار است و در بعضی مواقع بسیار بی‌رحمانه است. یکی از بهترین جنبه‌های فیلم، لحن آن است و با این حال، فیلمساز شهیر اسپانیایی، موضوع مدنظرش را با لمس گرم و امیدوارکننده‌ای که با عناوین ذاتی داستان سرپیچی می‌کند، مدیریت می‌کند.
یاسمن اسمعیل‌زادگان
دیدگاه‌ها
مهمان
برای ارسال دیدگاه باید وارد شوید