زمان مطالعه: ۵ دقیقه
[معرفی فیلم] بیست سال قبل از لالالند همه می گفتند دوستت دارم
|
تا هشتادونهمین مراسم اسکار حدود سه هفته باقیست. سال میلادی 2016 که سپری شد را شاید بتوان نقطه عطفی در تاریخ هالیوود به شمار آورد. سالی که در آن نسلی جدید از فیلم سازان پابه عرصه ی رقابت گذاشته و کهنه کاران تقریباً به انتهای کارخود رسیدند و نوبت تحویل دادن زمام امور به دست افراد تازه نفسی چون دیمین شازل و بری ینکینس می باشد. حتی اگر از تکرار شنیدن نام لالالند به عجز آمده اید به ناچار بایستی قبول کنیم که سال میلادی گذشته جولانگاه این فیلم موزیکال بوده است. فیلمی که توانست با 14نامزدی آثاری چون تایتانیک و همه چیز درباره ی ایو را کنار زده و درجایگاه نخست بیشترین میزان نامزدی قرار گیرد. در مقالات متعددی که در رسانه ی سینما باهم به بررسی این فیلم پرداختیم معلوم شد که علت اصلی موفقیت کارگردان اثر این است که فیلم اش را در اوج ناامیدی و در شرایط بسیار نامساعد به چنان کیفیتی رسانده که این چنین نقل محافل هنری گشته است. فیلم در زمانی اکران شد که تقریباً اکثر سینماهای ایالات متحده در حال اکران بلاک باستر های پرهزینه ی مارول و کمپانی های مشابه آن بودند و دراین بین تصور کنید اثری کلاسیک که پر از یاد و خاطرات نوستالوژیک برای آمریکایی هاست به دور از حواشی علمی تخیلی، دیدنش در زمستان چه مزه ای به سینمای آمریکا می دهد. فیلمی درام که همگان با دیدن آن خوشحال سینما را ترک خواهند کرد. بااین حال موضوع مقاله ی ما فیلم لالالند نیست. سال ها قبل ترازینکه حتی فکر ساخت لالالند در ذهن کارگردان خطور کند، این وودی آلن افسانه ای بود که در سال 1997 عنوانی موزیکال را برروی پرده های سینما افکند و ملودرام موردعلاقه ی خود را به شیوه ای که برازنده آن بود روایت نمود. شاید بتوان کارنامه ی هنری این شخص را به سه دوره تقسیم کرد.دوره ای که از اوایل فیلم سازی اش روع شده و تا ساخت فیلم Love and Death تا سال 1975 به اتمام رسید، دوره ی 1977 الی 87 میلادی که به مدت ده سال توانست دو شاهکار با عناوین Annie Hall و Radio Days را کارگردانی کند و دوره ی سوم به سال های پس از 1987 این کارگردان تاکنون مربوط می شود.
وودی آلن دوست داشتنی تاکنون 19 بار نامزد کسب جایزه ی اسکار شده که این جوایز عبارتند از یک اسکار بهترین کارگردانی، سه اسکار بهترین فیلم نامه ی اقتباسی. در این بحبوحه این کارگردان دقیقاً بیست سال پیش فیلمی به نام Everyone Says I Love You را ساخت. فیلمی موزیکال که دقیقاً دردورانی ساخته شد که هالیوود در اوج پردازش به فیلم نامه های تاریک و درام و مرموز و عجیب غریب بود. فیلمی موزیکال و درام که دقیقاً می توان لالالند را به آن نسبت داد حکایت دوران عاشقی و خوانندگی شخصیت های داستان است. بازیگرانی از جمله ادواردنورتن، جولیارابرتز، تیم راث و الن آلدا نیز دراین فیلم بازی کرده اند. این کمدی موزیکال آلن با خیل ستارگان جذاب و دلفریب اش ادای دینی است به دوران طلایی عصر معصومیت سینمای موزیکال. سرخوشانه‌ترین فیلم دو دهه اخیر آلن که در آن اغلب بازیگران اصلی، نورتن، آلدا و هاون با صدای خودشان می‌خوانند. مملو از ترانه‌های خاطره‌انگیز رمانتیک و البته ̎گیر̎ و چالش ذهنی همیشگی آلن نسبت به زنان ملیح و ناکامی‌های عاشقانه. فیلم در همان سالی ساخته شد که موزیکال پر سر و صدای آلن پارکر اویتا توانست با موفقیت تجاری و انتقادی فراوانی مواجه شود. سبک قدیمی و کهنه ی آلن، باعث شد تا همه می‌گویند دوستت دارم شکست تجاری سختی بخورد .شکستی که شاید امروزه باعث شده کسی از آثاری این چنین صحبتی به میان نیاورد. همانطور که گفته شد تمام آوازهایی که در این فیلم به گوش می رسد توسط خود بازیگران خوانندگی شده اند به جز دو بازیگر یعنی Goldie Hawn و Drew Barrymore که اولی بسیار عالی آواز می خواند و وودی آلن به او گفت که افتضاح شعر بخواند زیرا شخصیتی که بازی می کرد اگر چنان آواز دلنشینی می خواند به عقیده ی وودی آلن فیلم ریتم طبیعی خود را از دست می داد و دومین بازیگر ذکر شده نیز به طور ذاتی افتضاح می خواند و صدایش با Olivia Hayman در فرایند تدوین و صداگذاری جایگزین شد. فیلم در سه سالن و تنها در آمریکای شمالی به اکران درآمد و توانست در آخر هفته 131هزار دلار فروش داشته باشد. درپایان اکران این فیلم توانست به 9 میلیون 759 هزار دلار فروش دست یابد. از سوی پایگاه منتقدین آمریکا یعنی Rotten Tomatoes میزان رضایت منتقدین عدد 79 از 100 را نشان می دهد. پیشنهاد رسانه ی سینما به شما عزیزان این است که اگر قصد تماشای لالالند را دارید پیش از آن به تماشای فیلمی بنشینید که در آن همه می گویند دوستت دارم. |
دیدگاه‌ها
مهمان
برای ارسال دیدگاه باید وارد شوید