اینجا با یک اثر کم نقص مواجهیم . از استایل کارگردانی متناسب بگیرید تا شخصیت پردازی دقیق و بازیهای فوق العاده و ... لایق تمام تحسین ها و جوایزی است که بدست آورد ؛ اما خب خط مشی آزاردهنده ای دارد ؛ خانه های قوطی کبریتی و بدون رنگ و دکور - حتی خانه ی کارمند بانک - و آسانسور بدون حفاظ و قدیمی بیمارستان و لوکیشن های دستچین شده ی شهری از بین سطح پایین ترین گزینه ها - حتی دکه ای که پیرمرد از آن روزنامه می گیرد - و ... ، فقر اغراق شده ای است که اگر اینقدر کاریکاتوری نبود ، میتوانستیم آن را فضاسازی سینمایی قلمداد کنیم . آجندای سیاسی فیلم هم به همین شکل است ؛ کتابی که دختر خانواده در دادگاه میخواند ، تقبیح مهاجرت - حتی توسط شخصیت باشعور و عاقل نادر - و از همه بدتر ، زن جوان کارگری که سفت گرفتن چادر و نخوردن دست نامحرم ، بیشتر از فقر وحشتناک خانواده اش او را دل مشغول کرده است ؛ تصویری که خوشبختانه امروز در هیچ جای دنیا از زن ایرانی نمی شناسند . تعداد این المان ها انقدر زیاد است که میتوان در هر سکانس توقف کرد و برای هرکدام منبری جداگانه رفت ؛ ولی خب باتوجه به معضل سانسورینگ و البته کارگردان معلوم الحال و رزومه دار اثر ، چندان هم شوکه کننده نیست ؛ با وجود این تفاسیر و در صورتی که هنرمند را از هنر جدا کنیم ، اثری شاهکار ساخته شده است نمره من : 9 از 10

یکی از زیباترین فیلم های تاریخ سینما

واقعا مزخرف بود

خدایی من نمی دونم چرا اساس تمامی فیلم های ایرانی بر پایه ی غم و اندوه انو

به لطف فیلمنامه قوی و بی نقص که توی سینمای ایران کم نظیره میشه گفت دیگر عیب های کوچک فیلم پوشیده ست تعلیق در کارهای فرهادی همیشه حرف اول رو میزنه تعلیقی که میخکوب کننده ست نه سرگرم کننده و این فیلم نه افتخارآمیزه و نه سیاسی یه فیلم درجه یکه که اکثر منتقدین خوب دنیا دوستش داشتن