روایت عمیق و واقعی از روابط بین انسان ها بود. دیدن این فیلم منو به کارهای هانکه علاقمند کرد ضمن این که قبلا روبان سفیدش رو هم دیده بودم و دوست داشتمش.

کسایی که مخالفن با فیلم های هانکه یا درست زندگی نکردن یا خیلی خوشبین و سطحی آن واقعا عین حقیقته این فیلم و امثالش دیگه توی یک دوره ای زندگی می‌کنیم که اکثر جامعه رو پوچی و بیهودگی گرفته، هم تو روابط خانوادگی هم توی کار هم توی رفاقت آدم ها بدون اینکه خودشون بدونن تمام ارزش های انسانی رو گذاشتن زیر پاشون واقعا جهان دیگه به جایی رسیده که زندگی کاملا توش بی معنی شده به قول مرلین منسن میگه : هر کی فکر میکنه که شاده حتما به یه روانشناس مراجعه کنه چون دیگه دلیلی برای شادی نمونده حیف که کارگردان های این سبکی خیلی کمن

فیلم خوبیه ولی اون چیزی نبود که دلم میخواست ببینم چون افسردتون میکنه - واقعیت انکار ناپذیر مرگ، درد، تنهایی و انتظار دیوانه کننده برای مردن- آینده ای تلخ و غیر قابل گریز برای همه ی انسانها - فیلم همه ی اینها رو به زیبایی به تصویر میکشه

این فیلم و فیلم The Ballad of Narayama کلا دیدگاهمو نسبت به افراد سالخورده عوض کرد.

گریه دار و زیبا