ما گرفتار این زنجیر ذهنی هستیم که هر اثری که روزی ، به هر دلیلی عنوان کلاسیک گرفت از نقد مبراست و فقط باید ستایشش کرد. برداشت رنه کلر از رمان مشهور آگاتا کریستی در این رابطه یک مثال عینی است که مدام مورد ستایش قرار می گیرد و کمتر کسی به عیبهای آشکار آن می پردازد. نه کسی از پایان مضحک فیلم که تمام روح اثر را از بین برده حرفی می زند و نه اشاره ای به این ضعف آشکار (و غیرقابل بخشش از نظر یک طرفدار آگاتا کریستی) می شود که رنه کلر تاریک ترین اثر نویسنده را تبدیل به یک کمدی سبک کرده است. در عین حال بازیهای فیلم بسیار مصنوعی و ضعیف است و حتی والتر هیوستون با آن نقش آفرینی ماندگارش در گنجهای سیرامادره و فیلم های دیگر اینجا در حد یک پارودی ایفای نقش می کند و البته باری فیتزجرالد انتخابی بسیار نامناسب برای این فیلم بود و می توان گفت که هیچ فرقی بین بازی او در نقش شخصیت پیچیدۀ قاضی این فیلم با کشیش شنگول فیلم به راه خود می روم وجود ندارد. گذشته از همۀ اینها رمان کریستی از لحاظ منطق ضعف های آشکار دارد اما نقطۀ قوتش در فضای تیرۀ داستان و سرنوشت محتوم قهرمانان آن است اما رنه کلر تمام قوت های اثر را به دور انداخته اما بر ضعف های آن بسیار افزوده است. این فیلم یک اثر کلاسیک نیست . یک خرابکاری مطلق است .

بهترین نسخه از این داستان همین نسخه کلاسیک هست

داستان فیلم بسیار خوب است اما بازی مصنوعی، سرد و بچگانه همه بازیگران فیلم،‌ آن را به یک کاریکاتور از یک فیلم جدی معمایی تبدیل کرده است. دیدن آن توصیه نمی‌شود.