درست هنگامی که بیهودگی, بردگی, سکون و خفقانی سرد و بی روح فصای را چنان سنگین پر کرده که همه تصور می کنند امیدی نیست و در اون کندی گذر زمان, اگر خوب بینگرید بارقه های سرزندگی را می یابید... این سرزندگی می تواند خطوط روی ستون ها باشد که با حرکت دوربین به طرز مرموزی جان گرفته و اجزای داستان را به هم می پیوندد...چیزی که گویا فراتر از اراده ی ماست... و گاهی آواز دلنشین بانویی که دوستش داریم(در کافه)... ایتها را ازآن جهت می گویم که بلاتار با زبرکی اندوه و ناامیدی بی پایان ر. به صورت تصاویری ساکن در جامعه نشان می ده و چیزی این سکوت رو می شکنه و نشون میده زندگی همچنان در جریان است... یاد سخنی از چارلز بوکوفسکی افتادم: زیباترین قسمت زندگی همان بخشیست که به آن می اندیشیم