تمام طول فیلم انگار داشتم به زندگی خودم نگاه میکردم میدونم از لحاظ فرهنگ و جغرافیا خیلی فاصله هست اما اون ماشین دو در که صندلی ش خم میشد اون آهنگای قدیمی روی سی دی اون حس سرخوشی و بیخیالی دوران کودکی اون بازی کردن ها و ول گشتن های بی تفاوت ... دوران نوجوانی، گشتن دنبال نکته ی مهم در مورد زندگی، دانشگاه رفتن، خواهر و برادری که باهاشون بزرگ شدیم دعواهامون شادیمون چهره ی معصومانه و زیبای کودکیمون و چهره ی عجیب غریبی که الان پیدا کردیم و لااقل برای من گاهی چهره ی توی اینه نااشنا میاد... ترک کردن تمام کودکی و رفتن ... دنبال اینده ت رفتن ... خیلی از صحنه ها رو منم تجربه کردم انگار خاطراتم و همه ی اون لحظه ها برگشتن... چیزایی که خیلی وقت بود از یادم رفته بودن... The moment seizes us... خوشحالم که دیدمش تا حالا یه همچین چیزی ندیده بودم :)

اصلا از فیلم خوشم نیومد چون بنظرم سیر داستانی بسیار کنده و فیلم اصلا داستان بندی نداره. فقط بزرگ شدن و پیر شدن یه تعداد آدم و زندگی روزمره شون تو این دوره 12 ساله رو نشون میده همین.

فیلم جالبی بود و به نظرم کل هدف ساخت این اثر در دیالوگ انتهای فیلم خلاصه میشه ... بسیار زیبا بود و حتما پیشنهاد میکنم ببینید.

یکی از معدود فیلم های سه ساعته که بدون توجه به گذر زمان و بدون توقف به تماشا نشستم و خیلی از نوع روابط و ساختار فیلمنامش خوشم اومد . ساخت فیلمی با پس زمینه تولیدی دوازده ساله کار هر کسی نیست و انسجام در بخش بخش فیلم از اهمیت بالایی برخوردار هستش که تو این فیلم میتونم بگم در نود درصد کار این انسجام حفظ شده که توجه من رو خیلی به خودش جلب کرد . به طور کل بدون پیش زمینه ذهنی فیلم میبینم و اصلا در شناخت کارگردان و عوامل فیلم وقت نمیزارم ، همین باعث میشه مثل مردم و بعضی منتقدان دنبال فن بودن از یک تفکر نباشم . فیلم اگر درست ساخته بشه اگر کارگردانش تتلو هم باشه و ساختش به دل بشینه به فیلم نولان ترجیحش میدم (اسم ها برای مثال بود شباهتشون اینه که هر دو فیلم قابل توجهی برای من نساختن تا حالا ?) خیلی از فیلمهایی که اسامی عواملشون کمر فیل رو نمیشکنه یک بار دیدنش کفایت میکنه در حالی که خیلی آثار کاملا گمنام که حتی خود کارگردانم توقع نداره تو عصر حاضر بهش توجه بشه، خیلی منو به وجد میاره و اون حس خوب از تماشای یک فیلم سینمایی بهم منتقل می‌کنه.(مثل دوازده مرد عصبانی یا خانه ای از شن و مه یا داستان ازدواج یا جاده یا سه گانه بیفور سان ست رایز و مید یا کتاب سبز یا لوسی یا لیون حرفه ای یا سه بیلبورد و ...-فعلا اینا به ذهنم رسید- ) این فیلم صددرصد از همون دسته هست چون همه چیز سر جای خودش هست و اصلا دوست نداره برای فهمیدنش ذهن شما رو آزار بده ، میخواد یه قایق کهنه باشه که شما رو با حداقل سرعت از یک سمت برکه به سمت دیگه می‌رسونه و تو مسیر چیزهای غافلگیر کننده بهتون نشون بده.

خیلی قشنگ بود به طوری که اصن زمان حس نمیشد وقتی فهمیدم چن سال فیلمبرداریش طول کشیده و بازیگرا هم عوض نشدن خیلی تعجب کردم (ایده فوق العاده ایه) اصن همه چیز این فیلم قشنگ بود و عجیب به دل آدم میشینه خلاصه که خیلی خوبه 8 از 10