سکانسهایی کلیشه ای ولی دوست داشتنی. مثل پیانو زدن جین آرتور یا سکانسهای بوسیدنهای با کلاس مخصوص فیلمهای نوآور و تیپهای مردانه آن دوره. جلوه های ویژه برای آن زمان عالی. ولی به داستان فیلم به شدت آب بسته شده است. از آن دسته از فیلمنامه هایی که سر و ته وقایع را به زور به هم میاورند. مانند فراهم آوردن شرایط جبری برای جبران خطای انسانی خلبان غیرمحبوب فیلم. یا خود کاراکتر اصلی که در یک تحلیل خطی و ساده می توان گفت برای چند دلار باعث مرگ خلبانهای جوان می شد و حتی خودش در طول فیلم یک پرواز خطرناک جز یک پرواز تست نداشت.

خیلی خوب، به نظرم یکی از بهترین فیلم های هاوارد هاوکس