رو به رو شدن با اژدها نماد چیزی است که شناخت درستی از آن نداریم و همواره هاله‌ای شبیه به ترس اطرافش را پوشانده است.این ترفند تشبیه دقیقی ست از درونیات هر انسانی که نه می‌شود حضورش و تاثیرش را انکار و نه می‌توان به گونه‌ای کامل لمسش کرد. ضمیر ناخداگاه عنصر اساسی نوع رفتار هر انسانی ست. همان گونه که اژدهایان گرسنه تبدیل به عنصر اساسی زندگی مردم دهکده‌ی «بِرگ» شده‌اند. جالب اینجاست که هر اژدهایی ویژگی خاص خودش را دارد (مانند ویژگی های روانی منحصر به فرد هر انسان) و قهرمان داستان به دنبال به دام انداختن ناشناخته‌ترین و ترسناک ترین آنها ست. اما اژدها همان قدر از قهرمان داستان می‌ ترسد که او از اژدها می ترسد و این کلید یافتن نحوه‌ی ارتباط برقرار کردن صحیح است. ضمیر ناخودآگاه بخشی از وجود هر انسانی ست. از این رو شخصیت‌های داستان هم به نوعی باید کامل کننده یکدیگر باشند. پس اژدها دچار نقص عضو می‌شود و تنها شانس پرواز دوباره‌ی اژدها یکی شدن با وایکینگ کوچک است. این وضعیت و نقص عضو پسرک به نوعی حس دوطرفه تبدیل می شود و تاکیدی ست بر این موضوع که هیچ کدام از طرفین بر دیگری برتری ندارد. در ادامه ارتباطی صمیمی و به نوعی همزیستی شیرینی بین اژدها و پسرک شکل می‌گیرد و اینک زمان غلبه کردن بر کج اندیشی درباره‌ی ناخودآگاه جمعی ست. و در این راه پدر مانع اصلی ست. این خود شمه‌ای از کنایه‌ی فیلم‌نامه به نظام پدرسالاری ست. اما باید به این نکته دقت کرد که هر چند تا آخر داستان هیچ اثری از مادر در فیلم نیست و تنها عشقی مرد سالارانه بین شخصیت اصلی و دخترک زیبا روی داستان سنگینی می‌کند. با این وجود فیلم درگیر تشریح این وضعیت به عنوان بن مایه‌ی اساسی داستانش نمی‌شود و تنها در حد یک اشاره و کمک گیری از یک مفهوم در پیشبرد دقیق تر داستان باقی می‌ماند. اما تا این حد پیش رفتن نیز برای انیمیشنی در این حد خود نکته‌ی مثبتی به شمار می‌آید. مردم روستا و در یک کلام توده‌ی افکارعمومی به مبارزه‌ی اژدهایان می‌روند چون پدر اینگونه می‌خواهد. و در مقابل به ظاهر کج روی‌های پسر، این پدر است که سرسختانه ترین مخالفت را می‌کند و در نهایت با ظاهر شدن اژدهای پدر و درمانده شدن پدرِ وایکینگ‌ها، این نوع نگرش متفاوت پسرک است که به گونه‌ای آرام و موزی مهلت گفته شدن می‌یابد. همین نگرش متفاوت است که در نهایت موفق به شکست اژدهای غول پیکر می‌شود.