از بهترین فیلم هایی هست که تو زندگیم دیدم. احساساتی که تو این فیلم جریان داره رو درون هیچ فیلم و هیچ فیلمی نتونستم تاحالا پیدا کنم. انگار که هیپنوتیزم میکنه آدم رو . مفاهیم پیچیده ای داخل فیلم هست که ممکنه تحلیلش هرکدوم ساعتها طول بکشه ولی در عین حال این فیلم به خاطر پیچیدگی زیاد همه این مفاهیم نتونسته همرو خوب پوشش بده و بهترین مفهومی که داخلش پوشش داده شده مفهوم \"اثر پروانه ای \" هستش.

این فیلم حاصل تلاش بیهوده و نافرجام کارگردان و فیلم نامه نویس برای ساخت اثری مفهومی و فلسفی بوده، مفاهیم خیلی خوبی مثله تأثیر تصمیمات و قدرت انتخاب در سرنوشت و حتی مفاهیمی مثله جهان های موازی و ماتریکس تو لایه های زیرین فیلم وجود داره ولی تیم سازنده به قدری عاجز و ضعیف بودن که هیچ کدوم از مفاهیم رو به درستی و به زیبایی و عمیق به تصویر نکشیدن و در نهایت با یه فیلم نصفه نیمه، سطحی و بلاتکلیف روبرو میشی که فقط در تمام مدت داستان داره از یه شاخه به شاخه دیگه میپره... در کل دیدنش رو اصلا توصیه نمی کنم وقت تلف کردنه...

برای اینکه فیلم رو فلسفیش کنن بیش از حد پیچیدش کرده بودن و دیگه از حالت خاص بودن خارج شد و بی معنی و کسل کننده شد اخراش .ساختن اینجور فیلما کار هرکسی نیست. تو این سبکا بهترین فیلمارو Brad Anderson میسازه.

نظریه بسیار جالبی در انتهای فیلم از طرف پیرمرد نقد شد که خیلی تامل برانگیز هستش؛ ساعت هفت صبح هستش و دیدن این فیلم و تموم کردم و می خوام برم قدم بزنم و این نظریه رو توی ذهنم تاب بدم حسابی. خیلی واقعی به نظر میاد.

فیلمی فلسفی که دیدی بر زندگی میده از زاویه جبر و اختیار، انتخاب ها و اثراتش در قالب جهان های موازی از طرفی دید پخته ای از زندگی ممکنه مون بهمون میده دو ساعت و ۳۰ دقیقس ولی ارزششو داره از فیلماییه که کمی سنگینه ولی تا مدتها در یاد میمونه و چیز یاد میده و تغییر ایجاد میکنه