حیف موسیقی متن و بازی لی بیونگ هون... وسطای فیلم گفتم واقعا داستانش همینه؟!! آخر فیلم فهمیدم آره فقط همین بود!! خودشونم میدونستن داستانش آبکیه... آخر فیلم یه دیالوگ داره که میگه: واقعا چی شد کارمون به اینجا کشید؟! شبیه تست بازیگری بود که میگن فلان موقعیت رو تصور کن حالا شروع کن به بازی... وقتی رابطه بین کاراکترها پرداخت نمیشه و عمقی نداره، دیگه اتفاق هایی که براشون میوفته برات اهمیتی نداره

این همه صحنه های اکشن و خشونت و انتقام ، بخاطر عشق یه دختری که کلا ده دقیقه تو فیلم نبود ، اصلا عشقی تو کار نبود که بخوای بابتش انتقامم بگیری هرچی فیلم میرفت جلو با خودم میگفتم خب دلیل این اتفاقا چیه ؟ با اینکه لی بیونگ هون بازیگر مورد علاقمه اما فیلم خوبی نبود

رسما چرت

فیلم معمولی و کسل کننده ای بود

این دیگه آخرین فیلم کره ای بود که دیدم . مثل این میمونه تو انبازر ذغال دنبال طلا بگردی ظاهرا کره ای ها فکر میکنن باید در پس فیلم یک مفهوم فرا ذهن بشری وجود داشته باشه ولی پوسته فیلمو هر طوری هست به هم میچسبونن جالبتر ابنه که علاقه شدید فیلمسازان کره ای به خون منو یاد ومپایر میندازه مثلا کسی دستش سوزن بخوره خون همه جا میپاشه بعد کارگردان میپره هوا از خوشحالی از تکون خوردن برگا و ضمضمه های ذهن هنرپیشه میشه همیشه پی به فلسفه کائنات برد.... هر کی دوست داره بشینه اینا رو ببینه خوراک منتقدین خسته از هالیووده