شما بزرگوارید. من هم چون شما گاهی حرفی اگر گفتنی باشد در اینجا می‌گویم. امیدوارم بیشتر بنویسید. درود

سلام دوست گرامی بله نوشته پُرست از لغزش ها نوشتاری. نقد پردازی که بماند اما شما بحساب کم تجربگی بنده حقیر بگذارید.در طول این یکی دو سال که شروع به نوشتن کردم برای اولین بارهست که فیدبکی از خوانندگان متن می گیرم.برای بنده مایه مباهته که مورد توجه شخصی مثل شما قرار گرفتم.بسیار علاقمندم از تجریبات شما استفاده کنم. دوستدار شما @hvf00

من اتفّاقی به نوشته‌ای از شما برخوردم و دیدم از معدود کسانی هستید که درباره سینمای ایران مطالبی می‌نویسید و به آن علاقمندید. امیدوارم بیشتر چنین کنید چون جای سخن گفتن از سینمای خودمان بسیار خالیست در این میانه. و امّا... از شما عاجزانه خواهش می‌کنم که با گستردن چتر شاعرانگی بر سر مخملباف و از فرشِ فیلمسازی دست چندم به عرش شاعرانگیِ سینماییِ نه بی‌شباهت به مرحوم فرّخزاد برکشیدنش برای او جایگاهی که هرگز نداشته و نخواهد داشت نسازید. شما حق دارید شیفته «گبّه» باشید در گستره ذائقه خود امّا مخملباف را سینماگری با دید شاعرانه معرّفی کردن و او را میراث‌بر سینمای که و که انگاشتن نوعی دبّه درآوردن است در ساحت نقد. «شاعرانگی»، طبیعت‌نمایی و گوسفندپردازی و نمایش دادن واقعّیت اشیاء نیست بلکه حسّ و حال و فضاست و آن‌چه ما در خود بیدارش می‌یابیم با دیدن چیزی که به شعر نزدیک می‌شود. آنچه مخملباف به آن نائل می‌شود یک پوسته شبه‌شاعرانه است که اصالت تصویر و حس در آن جایگاهی ندرد، چون خودش متعلّق به این سینما نیست، و شاید به هیچ سینمایی؛ حال شما آن را تجربه‌گرایی بخوانید یا هر نام دیگری. درواقع «شاعرانگی» آچار فرانسه است در دنیای نقد ما، یعنی یکی از آن عناوین خوش‌زنگ امّا بی‌شکل که با چسباندنش به هر اثری می‌توان حیثیّتی برایش دست‌وپا کرد و کسی هم نخواهد پرسید «این شاعرانگی که می‌گن چی‌چی هست حالا؟» درود