از اون سبک فیلم‌های سینمای معناگراست که روند کندی داره و باید در عمقی که سعی داره بیننده رو نگه داره،همراه بشی تا بفهمیش.

چه فیلم فراموش ناشدنی کند و دارکی. قصشو هرچی کندتر میگه بیشتر فرو میری و بیشتر بر نمی گردی. موسیقی متن و اصواتش تسخیر کنندن اما تصاویرش مه آلود و سربی. داستان زندگی انسانه اما زبان بیان کمتر داستانی رو اینطور فیت داستانش دیدم. یه میکس هوشمندانه از Her ، خیال و مالیخول و هوای اشعار فروغ. این آندرریت لنتی رو نبینید! اگرم خبط کردید و خواستید میوه ی ممنوعه رو بخورید این رو با گوش هاتون بخورید و حتما با یک جفت اسپیکر فول های فای و حتما هم در تنهایی یا نیمه شب. چون قرار نیست چیزی ببینید. قراره خورده شیشه بشنوید و بره پایین. خیلی خیلی کند هم میره پایین. از زیباترین اندرریت های این سال ها که دیدم هست. Her از خود رابطه می گه، خیال و مالیخول از چیزی یا کسی که باید باشه و نیست، شعر فروغ از آبی که ریخته و بر نمی گرده اما این فیلم از دنیایی گمشده که تنهاهای کج و معوج واقعیش هنوزم می تونن هوشمندانه بهش برسن پیش از اونکه پرده ای از تراس به خیابان سقوط کنه.

توصیه میکنم هیچوقت به فکرتون نزنه که این فیلمو ببینید