عالی نبود ولی خوب بود... روایتی از دوستی چهار سرباز در مرز مشترک کشور دو پاره کره که مهارت بالای فیلمساز در سکانس به سکانس فیلم قابل مشاهده است... پارک چان ووک با استفاده از عناصر تکرار ، رنگ بندی های درست ، قاب بندی های درست و اهمیت دادن به پیرنگ ها و خرده پیرنگ ها و همچنین استفاده از تعلیق تونسته اثر قابل قبولی از آب در بیاره... اینکه میگم خوب بود ولی عالی نبود به این دلیله که فیلم هایی با مضمون برادری و آرزوی یکپارچگی برای دو کره در سینمای کره جنوبی ساخته شده که از این فیلم بر روی مخاطب تاثیرگذارتر بوده حداقل برای من این حس وجود داشته وگرنه شکی در کیفیت بالای این فیلم نیست... نمره ی من به این فیلم 8 از 10.

اون سالی که فیلم منتشر شد اولین بار بود که همه فهمیدن کره هم سینمای خوبی داره . این فیلم سینمای کره رو بین المللی کرد ، هنوز هم بعد گذشت این سالها فیلم عالی هست . این فیلم نشون میده بعضی موقعیت ها و مسائل نه در درست ملت ها و نه به خواسته اونها مربوط میشه بلکه به منافع دولت ها و ساختار های قدرت جهانی مرتبط هست و این وسط فقط ملت ها هستن که تاوان میدن . ترس بزرگترین ابزار برای کنترل ملت ها یا حتی دولت های تابعه هست و ترس همیشه از دروغ نشات میگیره و تغذیه میشه . نمونه همین قضیه رو شما در مورد مسئله فلسطین و اسرائیل هم میتونید ببینید ، فکرش رو بکنید اگر یک روز تصمیم بگیرند راه دیگری رو انتخاب کنند چه منافعی در داخل ساختار حکومتی این دو ملت و دولت های منطقه ای و فرا منطقه ای به خطر میوفته، فقط نسل های متمادی هستند که در جهنم ترس کاذب به قهقرا میرن . سالی که این فیلم رو دیدم به نظرم بهترین فیلم بود ولی چون داستانش رو میدونستم نمره امروز من 8 هست وگرنه هرکس اولین بارش باشه این فیلم میبینه 10 رو بهش میده .

داستانش عالی بود

فیلم ضد جنگ بود ولی خوب خیلی هم داستان خاص و محصور کننده ای نداشت. به یک بار دیدن می ارزه تا حدودی

از شاهکارهای سینمای شرق