فیلم «روانی آمریکایی» به بی‌مایگی جامعه و بی‌مایگی مفرط فرد می‌پردازد که ایمان به فردیت انسان را مخدوش می‌کند. در اواخر فیلم مشاهده می‌کنیم که «پاتریک» با خاطری آزرده، واقعیت جامعه‌ای را شرح می‌دهد که در سایه‌ی پوچ مادی‌گرایی به قهقرا رفته است. این فیلم، شهوت به ارتکاب قتل را، تنها با هدف چشیدن لذت آن، دیوانه‌وار و پرشور به تصویر می‌کشد. سکسیسم خُرد و مادی گرایی افراطی را نشان می‌دهد. شخصیت مرکزی آن صدف درخشان اما خالی خود را ترک می‌کند تا همانی باشد که واقعاً هست: انگلی ترسناک و کریه که از رنج و عذاب بشر تغذیه می‌کند. در تجزیه و واپاشی شخصیت «بیتمن»، اول ذره‌های کوچک به نوبت خارج می‌شوند و بعد نوبت به تکه‌های بزرگتر می‌رسد. تا این‌که در نهایت هیچ اثری از مردی که زمانی وجود داشت، باقی نمی‌ماند. آنچه از او باقی‌مانده، تجسمی از خشونت محض است که به شکل موجودی از گوشت و خون درآمده است. بازی ماهرانه‌ی «کریستین بیل» نیز در نقش یک قاتل روان‌پریش حقیقتاً خیره‌کننده است. فیلم، ضمن نیش زدن به فرهنگ سرمایه‌داری و مصرف‌گرایی بی‌حد طبقه‌ی مرفه، از ما دعوت می‌کند تا نگاهی نزدیک‌تر به «پاتریک بیتمن» بیندازیم. به شخصیتی که در اوج مصرف‌گرایی رسوخ‌کرده در جامعه قرار دارد. تماشای محو شدن آخرین آثار عقلانیت در شخصیت او، برای بیننده دلهره‌آور است، زمانی که لوسیون‌ها و مرطوب کننده‌ها پاک می شوند تا چهره‌ی واقعی او را آشکار کنند. چهره‌ای که با طمع، مادی‌گرایی و فردگرایی خودخواهانه از هم متلاشی شده‌است. هیولایی کریه در درون او لانه کرده است. روح او که آن چنان یکپارچه سیاه شده که در دل تاریکی شب، چشم انسان قدرت تشخیص آن را ندارد.