سبک جالبی نیست این جور فیلم ها. من که اصلا ارتباط نگرفتم.

یک فیلم اریجینال! نه ازون دسته فیلم ها که زور می زنن تا ادای اریجینالیتی رو در بیارن و گند می زنن به مقوله خرد و آگاهی. در این فیلم با قلمبه سلمبه های بزک شده ی فلسفی و اخلاقی (بخونید ترفندهای مهار "تو") طرف نیستیم. با یک تیکه شیشه ی تیز وسط گلومون طرفیم که هر بار می خوایم قورتش بدیم درد و خونریزیش به دور از هر ریایی می خندونمون. ازون فیلم ها است که حرف های زیادی برای گفتن داره و با یک کلیشه ی اتو کشیده ی پیچیده نمای پوچ هالیوودی طرف نیستید ازون کلیشه ها که مردم هرچی بیشتر نمی فهمن بیشتر بهش ایمان دارن و براشون زیباتره! تماشای این اثر زیبا رو به همگی تون پیشنهاد می دم. یک اثر سینمایی رکیک و تنها و فقط به همین علت به شدت اخلاقی. جایی که من و تو ی گمشده ی معاصر رو بایست جست و پیداشون کرد..