حاوی اسپویل بر اساس رمانی به همین نام از الینا فرانته ، دختر گمشده بی تردید یکی از برترین فیلم های سال 2021 است. فیلمنامه به جز چند تغییر کوچک در جهت بهبود تجربه سینمایی و نیز پایان بندی، به خوبی به رمان وفادار مانده است. داستان زنی میانسال و استاد و مترجم زبان ایتالیایی، لیدا، که برای مسافرت به جزیره ای در یونان می رود. سفری که ان طور که باید پیش نمی رود و با اینکه شاید اصلا برای دور شدن از مشکلات گذشته ، برنامه ریزی شده بود، با رخ دادن چرخه ای از اتفاقات در جزیره ، موجب سر باز کردن زخم های قدیمی و التیام نیافته ای از گذشته لیدا میشود. کارگردانی جینهال حسی مرموز و مملو از عدم اطمینان را در فیلم دمیده است. حتی با کامل شدن فلش بک های گذشته لیدا ، همچنان شخصیت او و مهمتر ، علت و انگیزه خیلی از رفتار ها و واکنش های عجیب وی ، غیر قابل حدس هستند. شروع این یادآوری های دردناک با دیدن زنی جوان ( نینا ) به همراه دختر خردسالش در ساحل اتفاق می افتد. انگاری که این صحنه لیدا را یاد چیزی در گذشته خودش می اندازد ولی با اینکه این تجربه قدیمی هنوز مشخص نشده است ، نشانه هایی از عذاب وجدان و پشیمانی در چهره و رفتار لیدا ، مشخص است. یک درگیری درونی و تضاد های فکری پی در پی به طور مداوم در طول فیلم ، لیدا را آزار میدهد. با شروع شدن فلش بک ها به گذشته، آن تجربه دردناک گذشته مشخص میشود؛ بریدن از سختی های مادر دو فرزند بودن به بهای از دست دادن آینده شغلی و ... که منجر به ترک فرزندان شد و بازگشت بعد از سه سال. تجربه ای که نزدیک به دو دهه از وقوع ان گذشته ولی آشکار است که لیدا هنوز که هنوز است آن را پشت سر نگذاشته است و نیز باعث تیره و تار شدن روابط اش با حداقل یکی از دختر هایش شده است. فیلم نه تنها در ارایه داستان و نمایش شخصیت هایش یک خاکستری بودن خاصی را دارد، بلکه به طور قابل تحسینی( به لطف هنر مگی جینهال) بی طرفی خود را حفظ میکند؛ کاراکتر ها و تصمیم های آنها را قضاوت نمی کند و با پیش داوری به سمت شان نمی رود. حتی در پایان هم از نه از تصمیمات و اعمال لیدا حمایت می کند و نه انها را محکوم، صرفا راوی این بخش از زندگی وی است. فیلم به جنبه مهم لیکن کمتر توجه شده ای از زندگی می پردازد؛ مادر بودن ( در اینجا مادر بودن ولی در کل منظور داشتن فرزند) ولی نه از دیدگاه مرسوم و بیشتر دیده شده بلکه روی دیگر این سکه ؛ رویی که درست به اندازه روی دیگر واقعی و مهمه ولی عمدا توجهی بهش نمیشه. روی دیگر سکه، سختی ها و مشقت های مادر بودنه. اینکه فراموش میشه که فرد علی رغم این لقب ( مادر بودن) ، هنوز یک انسانه. محدودیت هاش ، خواست هاش، آرزو هاش و رویا هاش همگی زیر این لقب سنگین رنگ می بازند و اینکه این فرد ممکنه که زیر این فشار بشکنه چرا که وی نیز انسانه. ولی این بخش از مادر بودن رو هر کسی تعریف نمیکنه، هر کتابی در مورد اش نمی نویسه و هر فیلمی به تصویر نمیکشه؛ با اینکه بسیار مهمه. تو این فیلم جینهال با کمک قلم فرانته گوشه ای از این واقعیت را نشان میدهد. شخصیت های فیلم ، ما را وادار می کنند که در خودمان و زندگی ها مون ، دنبال چیزی هایی بگردیم که می دونیم اونجاست ولی علاقه ای به مواجه باهاش نداریم. لیدا با دیدن نینا ، یاد جوانی خودش می افتد. لیدای جوان( که با هنرنمایی زیبای جسی باکلی و شباهت اش به کلمن ، تاثیر زیادی روی تجربه مخاطب می گذارد) هم با داشتن دو دختر، زیر این فشار ابتدا خم شده و در نهایت می شکند و برای سه سال فرزندانش را رها می کند و میرود. در اینجا فیلم این تصمیم رو نقد نمیکنه، قضاوت نمیکنه و تنها وسیله ای است برای بازگو کردن همان روی سکه ای که ذکر شد و این به تاثیرگذاری و زیبایی اثر کمک زیادی میکند. در پایان نیز لیدا در ساحل به هوش اومده و به دختر هایش زنگ میزند و شروع به حرف زدن می کند و در حالی که با صورتی مملو از شوق، که برای اولین بار در طول فیلم مشاهده میشود و انگاری که این بدن بی روح بالاخره زنده شده است، در حال صحبت است و پرتقالی سالم را به صورت عادتی که با دخترش داشت به صورت ماری پوست می کند. در این جا با مقایسه پرتقال های کپک زده و گندیده در سکانس های ابتدایی و این سکانس ، می توان پرتقال ها را استعاره ای از نه رابطه لیدا با دخترهایش بلکه در حقیقت رابطه وی با خودش دانست که در طی این مسافرت دگرگون شده است؛ در ابتدا وی مملو از عذاب وجدان و درد است که استعاره ای است از پرتقال گندیده در آغاز که همان وضعیت درونی لیدا است ولی در طی این چند روز و این مسافرت که همانند سفری برای درون نگری و به سر انجام رساندن درگیری های درونی برای لیدا است، در نهایت لیدا با بخشیدن خود و پشت سر گذاشتن این بار گناه موجود در ذهنش که این همه سال آزارش میداد، بالاخره لبخندی واقعی به لب می آورد که استعاره اش همان پرتقال سالم پایانی است. موسیقی به لطف دیکون هینچلیف بسیار زیبا و تاثیر گذار کار شده است و بازی های بسیار خوب در انتقال هر چه بهتر رمان به بیننده کمک کردند و در نهایت با جرات می توان گفت که اولین تجربه کارگردانی مگی جینهال ، یک موفقیت بی چون و چرا از آب در آمده است.