فیلم گند جنگ ویتنام و فروپاشی اخلاقی و روحی ارتش امریکا رو به خوبی نشون میده ولی نباید با فیلم جوخه که اتفاقا چند سال پیش از این فیلم بخش شد قیاص بشه . در فیلم جوخه ، نشون داده میشه که خود ارتش امریکا اولین قربانی سیستمی هست که الویتش جنگ هست و باقی چیز ها مسائل جزئی و مردان درونن گندابی که خودشون درست کردن غرق میشن و زجر کش شدنشون به خوبی نمایش داده میشه و در اصل معلول و نتیجه سیستم نا کار امد نشون داده میشه در حالی که در این فیلم تمام تلاش به معرفی سیستم علیل ماشین جنگی امریکا معطوف میشه ، سیستمی که درش توضیح داده میشه که این جنگ ها که به قصد دفاع نیست بلکه جهت مناقشات سیاسی چقدر غیر اخلاقی هست و چون اصل اون غیر اخلاقی هست اینکه درش چه اتفاقی بیوفته مهم نیست و همه چی درون سیستم میمونه چون همه رده ها در گیرش هستن و اگر کسی جلو اون بایسته داره پشتیانی کسایی رو از دست میده که جز انها کسی دیگری نیست بهشون تکیه کنه . این فیلم داره علت و ریشه ها و اولیت ماشین جنگی امریکا در جنگ ویتنام و دیدشون رو به این جنگ به نمایش میزاره که نتیجش فیلم جوخه میشه . این فیلم به اندازه فیلم جوخه احساسی و پر درد و رنج نیست ولی داره علت اون درد رنج رو بیان میکنه .

اين فيلم هم مثل تسخيرناپذيران،راه كارليتو، صورت زخمي عالي و تماشايي است درنگ جايز نيست

صحنه روی پل قطار با اون موسیقیش فوق العادس.