یک ساعت اول فیلم و تا مرگ رودولفو گوچی (جرمی آیرونز) خوب پیش رفت اما در ادامه این فیلم درست از نقطه ای ضربه خورد که بسیاری از فیلم های زندگینامه ای ضربه میخورن، چون فیلمساز میخواد گریزی به هر نقطه ای از زندگی افراد بزنه ولی چنین چیزی برای یک فیلم سینمایی دشواره و در نتیجه ساختار روایت ضربه میخوره و فیلم از جهت فیلمنامه فرو میپاشه.... تغییرات شخصیتی ناگهانی و بدون هیچ پرداختی صورت میگیره در نتیجه مخاطب نمیتونه با این مسئله کنار بیاد به عنوان مثال مائوریتزیو سر به زیر که به قول خودش اون رگ توسکانی رو نداره یهو تبدیل میشه به آدمی که به عموی خودش آلدو گوچی (آل پاچینو) خیانت میکنه و بعدش هم سر پسرعموش پائولو (جرد لتو) کلاه میذاره!!!! خیلی یهویی هم عاشق پائولا (کامیل کوتین) میشه و همسرشو ترک میکنه، بدون هیچ پرداخت و سیر طبیعی که که برای مخاطب قابل ملموس باشه.... پاتریتزیا (لیدی گاگا) هم معلوم نشد از اول آیا به خاطر ثروت خاندان گوچی به مائوریتزیو (آدام درایور) نزدیک شد یا چه تغییری در شخصیتش به وجود اومد که نقشه قتل شوهر سابقشو کشید.... به کسب و کار گوچی ها هم که مختصر پرداخته شد و دوران طلایی این شرکت در دهه نود با دومینکو د سوله و تام فورد خیلی مختصر در این فیلم بهش پرداخته شد و اتفاقات خیلی جزئی و با سرعت زیاد به تصویر کشیده شد.... بازی جرد لتو هم مصنوعی و به شدت افتضاح بود.... در کل میشد داستان این فیلمو در مینی سریال بهتر در اوورد تا یه فیلم سینمایی که به همه جا جسته و گریخته سرک میکشه.... نمره ی من به این فیلم 7.3 از 10.