فیلم متوسطی بود فقط داستان خوبی داشت: یه زن جوان روانشناس از پاریس به تونس کشور زادگاهش میاد چون فکر می کنه انقلاب تونس و بهار عربی دیدگاه مردم رو هم عوض کرده اما سرخورده میشه. مبارزه میکنه اما شکست می خوره . فقط سکانس شکست خوردن خوب و استعاری بود : ماشین قدیمیش توی راه خراب میشه و یه مردی که شبیه زیگموند فرویده سوارش میکنه اما اجازه سیگار کشیدن و آرایش کردن بهش نمیده و روانشناس گریه میکنه. پایان بندی فیلم هم باز بود یعنی امید به تغییر دیدگاه مردم به زندگی هنوز وجود داره. موسیقی فیلم هم بد بود به فیلم نمیومد.

جای بهتر شدن داشت از نظر من اما افتضاح هم نبود بازی و فرانسوی حرف زدن گلشیفته عالیه اما کلا فضای مملکتشون خیلی من رو یاد ایران خودمون انداخت .

بازی گلشیفته یه سرو گردن بالاتر از کارگردانی و فیلمنامه بود همیشه هنرمند و زیبا و جذاب

بازی خانم فراهانی رو دوست داشتم البته جاهاییش ضعف داشت که مربوط به مهارت بازیگر نمیشد بلکه نقص فیلمنامه بود به نظرم. کلیشه ای نبود و تقریبا داستان جدیدی داشت کارگردانیش چندان جالب نبود با اینکه فکر میکنم نظر نویسنده اینطور بوده که مخاطب ارتباط حسی و نزدیک برقرار کنه با شخصیت اصلی ولی به شخصه بیشتر حس غریبی داشتم تا همزاد پنداری برای اینکه با شخصیت اصلی حس نزدیکی داشته باشی باید اول بتونی درکش کنی به نظرم شخصیت پردازی یکم گنگ بود البته آخراش بهتر میشه در کل حرفای خوبی داشت برای زدن ولی کلی حرف میخواست بزنه و هیچکدومشو درست و حسابی بیان نکرد. نویسنده توی پردازش داستان و شخصیت ها و کارگردان توی ایجاد فضا و حس مورد نظر نویسنده چندان خوب نبودند و چندان هم کمدی نبود حتی یه لبخندم باعث نمیشه... و در نهایت با همه کاستی هاش جالب بود و جدید. دیدنش خالی از لطف نیست توصیه میکنم ببینید

عالی