در توضیحم اسپویل هست! مخاطب اگر از قبل اشنا نباشه با سبک های فلسفی و فکری که فیلم باهاش مرتبط هست فیلم براش گنگ و نامفهوم باقی ممانه. هدف در فیلم اصلا رابطه داشتن طرف یا پیدا کردن دختر گمشده یا داستان کوهنورد های اول فیلم نبود, هدف رسیدن به \"خود\" بود, رسیدن به اصل \"نهاد داخلی\" که در \"بطن\" هر فرد هست, با مرتبط کردن فلسفه وجودیت انسانی و هدف از وجودیت و رستگاری با سناریو فیلم, کارگردان یک پل ارتباطی بین شخصیت اصلی فیلم که مرده باشه ساخت با مخاطب, و به گونه ای غم و اندوه و گناه و خوددرگیری که انسان عادی رو دربر میگیره رو مرتبط دانست با پوچگرایی و خالی بودن, هدف از وجودیت و سرانجام زندگی چیزی شده کلیشه ای و تکراری برای انسانهای عادی و جلوی تفکر و معنی اندوزی رو گرفته برایشان (اشاره به وقتی مرده تو کلیسا داشت با شخصیت اول از تکراری بودن یک چیزی که ارزشمنده میگفت), و خود \"پوچی و بیمعنایی\" تبدیل شده به ارزش ها و معانی انسانها, فیلم داره میگه که این \"مرد توخالی\" در تمامی ادمهای عادی وجودیت داره بطور نامحسوس تا وقتی انسان عادی توانایی تحمل غم و اندوه و فشار و خستگی رو نداشته باشه و اونموقع هست که پوچی خودشو بروز میده و ادم رو دراختیار میگیره, اشاره دازه به صحنه ای که زنگ میزنه به مادر دختره و اون نمیشناسش این مرده رو, در سرانجام بیفکری, زندگی متداوم پوچ و سطحی, زیر باز سختی ها, غم و اندوه و فشار بیرونی, مغز عادی که تجربه تفکر و اندیشیدن و تحلیل تفسیر صحیح رو نداره به زوال میرسه و مرز بین واقعیت و رویا رو گم میکنه و میشه دیوانه ویا مرده ای متحرک که صرفا نفس میکشه. هموطور که اول گفتم فیلم های ایطوری بیشتر برای بکار گرفتن مغز و فکر هستن و قلقلک میدن مغزه برای تفکر و اندیشیدن, فیلم ها گنگ هستن و هیچوقت جواب درست و راستی بهت نمیدن, بیشتر بیننده رو به چالش میکشن برای جواب و سوال و اگر عادت نداشته باشی خیلی ازاردهنده و چرت میشه فیلم برات.