به دلم ننشست ... و ازش خوشم نیامد ...

شرم اینگمار برگمان عالی ترین فیلم که بین جنگ و روان انسانها هست که در واقع صرفاً بیانیه‌ای علیه جنگ نیست، بلکه بررسی تیزبینانه‌ای است از وضعیت روحی شخصیت‌هائی که غائله بیرون، صرفاً کشمکش‌های درونی‌شان را دامن می‌زند و به سطح می‌آورد. همین عامل تمایز شرم است و آنان به تفسیری بر رابطه تنگاتنگ رنج فردی و رنج عمومی انسان‌ها بدل می‌کند. شرم فیلمی است آکنده از پرسش و خالی از پاسخ . فیلمی سیاه و تلخ که داستان رابطه ای سرد و پر تنش زوجی را بر بستر تنش و جنگی بسیار بزرگتر وبی رحمانه تر که بین دو نیروی متخاصم جریان دارد به تصویر می کشد . هر چند فیلم با امیدو ادامه زندگی در میان مردگان به پایان می رسد – اما این دلیل بر این نیست که از تلخی و سیاهی فیلم بکاهد. در «شرم»برگمان دستمایه کار را بر محور عدم تفاهم یک زوجقرار می دهد – و فراتر هم می رود و وارد مقوله های هستی شناسانه ی مورد علاقه برگمان می شود – مقوله هایی نظیر علت وجود/ عشق به همنوع / مرگ و مرگ هراسی /و پایداری و بقای زندگی و عشق. کارگردان می خواهد بگوید خرابی ها و آسیبی که جنگ می زند نه تنها به ویرانی شهر ها و بنا ها که بیشتر صدمه های جبران ناپذیری است بر روح و روان و اخلاق آدمیان وارد می آورد.با مروری بر صحنه های فیلم این آسیب ها را در می یابیم.

اگه به اثار بقیه کارگردان های بزرگ سینما مثل اسپیلبرگ اسکورسیزی فلینی پولانسکی کاپولا و بقیه هیچ کدومشونو نمیتونین پیدا کنین که 20 تا فیلم شاهکار داشته باشه قطعا برگمان بهترین و بزرگ ترین کارگردان تمام ادوار سینماس.