یک بعد از ظهر پاییزی مانند دیگر فیلم های اوزو مملو از احساسات است. اوزو همیشه برای روایت کردن داستان هایش بستری مناسب داشته و به بهترین شکل ممکن، هدف و پیامش را به مخاطبش انتقال داده. این فیلم راجع به احساسات، راجع به انسان ها و راجع به احساسات انسان ها است. پایه های این فیلم بر اساس احساسات بنا شده و توسط احساسات مستحکم شده. این فیلم یک داستان را دنبال نمیکند، بلکه چندین داستان مختلف را که به نوعی به یکدگیر مربوط هستند را همزمان به تصویر میکشد و با قاب بندی ها و فیلمبرداری فوق العاده اش، این روایت را جذاب تر میکند.

فیلمی که مثلش ساخته نخواهد شد، چقدر عمیق و انسانی. اوزو استاد به تصویر کشیدن جزییات لطیف زندگیه و بینهایت زیبا باشون فیلم میسازه، و هیچکس تو سینما چنین مهارت دقیقی نداره.