اصلا نمیدونم چطور شد که این فیلم رو دیدم ، ازین جهت که نه جز تاپ هاست و نه اثر خاصیه ولی بهرحال از دیدنش هم پشیمون نیستم ، از نظر من اونقدرا هم فیلم جدی نیست که بخوام از ابعاد مختلف بررسیش کنم ، فقط میتونم بگم یه درام ملو با چاشنی حال خوب کنی بود ، پایانشم رویایی و البته دلنشین. همین

این فیلم رو باید در بستر زمان خودش بررسی کرد، اونوقت تصویر زن و ارزشهاش، تصویر یک انسان شرقی و خیلی از جوانب فیلم قابل درکه.

شخصیت هیپورن کاملا سطحی و سردرگم . حس بد یک زن سرخورده رو به مخاطب القا میکنه ..که سعی میکنه به بدترین شکل دنیای متفاوت ویا بهتری برای خودش بسازه ولی واقعیت زندگی ما آدمها بر می گرده به انتخاب های آگاهانه خودمون. و این که نویسنده فیلم به راحتی اجازه میده حتی جوابگوی انتخاب های خودمون نباشیم و از سر خود خواهی پشت پا بزنیم به ساخته های خودمون وبا بی قیدی بریم دنبال یه دنیای دیگه. .... بعد از دیدن ، پاک کردم

فیلم خوبیه و ارزش دیدن داره اما خب از بهترین آثار قطعا نیست. ولی از دیدنش اصلا پشیمون نمیشید و روایت دوست داشتنی و لطیفی داره.

چرا ما عادت داریم کورکورانه عقاید دیگران را بپذیریم؟ چرا باید فیلمی چنین ضعیف و غیرحرفه ای را بیهوده ارزشمند بدانیم. از هر زاویه‌ای که به فیلم نگاه کنیم، ناامید کننده است. فیلم بشدت دیالوگ‌محور است و اکثر قاب‌هایش تلویزیونی. روایتش بسیار ملال‌آور و تصنعی است. تصویری که از تنها شخصیت آسیایی/شرقی داستان نشان می‌دهد بی‌نهایت توهین آمیز و ابلهانه است. واقعا این بود «صبحانه در تیفانی»! ترجیح می‌دهم این عنوان را در لیست بدترین فیلم‌های عمرم قرار بدم.