فیلمهای پازولینی مثل Decameron، Arabian Nights، Medea، Teorema، Oedipus Rex، The Canterbury Tales و همین آکاتونه که تازه دیدم به نظرم از سالو (حس برده گی رو به تمام معنا می کنه تو حلق آدم :)) ) و Porcile (بدون بک گراند قبلی جدا فیلم گنگیه این خوکدونی!) جالب تر بودن. درک فیلمهای پازولینی کلا سخته و تا چند تا نقد که حالا اونم مشخص نیست به نظر کارگردان چقدر نزدیکه (چون کلا سورئالیستها مثل لینچ و خودورفسکی درباره فیلمهای خودشون زیاد کامنت روشنگری ندادن) و چند تا مقاله نماد شناسی سورئال و روان شناسی فروید (مثل فروید و مالهالند که ما را یک مدت دیوانه کرد) ... نخونی خیلی کم از فیلم متوجه می شی. به هر حال بهتره آکاتونه رو با زیرنویس فارسی موجود تماشا نکنین، من مجبور شدم یک زیرنویس انگلیسی خوب پیدا کنم و بعضی جاها هی پاز بزنم تا جا نمونم. با این زیرنویس فارسی اعصابتون داغون میشه. ولی نکته خیلی عجیبی که در مورد فیلمهای پازولینی وجود داره، اینه که چنان کشش بصری عجیبی داره و همینطور استفاده از نواهای خاص مثل حتی موسیقی سنتی ایرانی که آدمو محو خودش می کنه، انگار از شوق تعقیب ناشناخته هایی زیبا در یک مسیر مه آلود در حرکتی و با اینکه نمی دونی پاهاتو کجا داری می ذاری بازم شوق رفتن داری.