بسیار دوست داشتم عالیست

دختری ناپاک که آتش بر می افروزد در حسرت باکرگی می سوزد و همه را در شعله آتشین خودساخته،به گمراهی می کشاند. چشمه زلال باکرگی جاری می شود تا باشد که خاتمه دهنده ی این حضور شوم شیطان در عمق روح جنگلگون آدمی شود.کلیسایی ساخته میشود تا کفاره ای باشد بر آتش افروخته، کفاره ای برای خون کودک ملتمس و بیگناه یا یک رنج مسیحایی برای دستانی خون آلود که سنگ بنای خانه ی مقدس را می گذارند.بی گناهان می سوزند وُ آبی میشوند بر آتش کینه توزی مقصران؛ مقصرانی که شومی زاغ سیاه، جنگل وجودشان را فرا گرفته. چشمه باکره، مثل دیگر آثار برگمان، همان فضا و جهان قرون وسطایی را دارد.جهانی که در عوالم و محسوسات انسانی سیر می کند. از عشق وُ شهوت وُ نفرت وُ کینه می گوید تا ترس وُ رنج وُ تردید وُ تسلیم. بدرستی حقیقت است اگر بگوییم برگمان در سینما همان کاری را می کند که داستایوفسکی در ادبیات.به روح آدمی چنگ می زند تا رشته ای از وجودش را در قاب تصویر سینما به رخ بکشد. اِلِمان های مختلف فیلم با یک دکوپاژ دقیق که مخصوص شخص برگمان هستند کنار هم قرار گرفته اند.کلوز آپ ها انسان را هر چه بیشتر در روح خود فرو میبرند. قاب بندی های حال و هوا فیلم را بدرستی به مخاطب القا می کنند و در کنار اینها نور و نورپردازی نیز بدرستی بکار گرفته میشود تا یک حس متقابل و متناسب از طرف شخص هنرمند به مخاطب منتقل شود.آتش افروختن زن حامله در آغاز فیلم ، سکانس صحبت های مرد کارگر با پسرک هنگام خواب،سکانس کندن درخت با آن قاببندیِ متحبرانه برگمان، نور پردازی ای که هرچه از می گذرد به تاریکی و سردی می گراید و همچنین تاکیداتی که فیلمساز در دکوپاژ بر اِلِمان های آتش و چهره ها(در نماهای بسته) دارد، احساس و فضای شوم و کابوس گونه فیلم را بدرستی به مخاطب القا می کند. چشمه باکره یکی از شاهکار های برگمان بزرگ است. فیلم ست به وسعت یک دنیا. امیدوارم ببینید و لذت ببرید.

دیدن فیلم های برگمن، حوصله میخواد. اینکه بی عجله بشینید پای فیلم، با دیالوگ های کم و کوتاه با فاصله های سکوتی که به مخاطب فرصت میده تا عمیق فکر کنه. نمره 7.5 از ده بین فیلم های کلاسیک.

یه شاهکار دیگه از برگمان