به زحمت نیمی از این فیلم رو دیدم. به چشم من، فیلم بهره ی چندانی از سینما نداره، نه قابی نه حرکت دوریینی نه تدوین چشمگیری نه موسیقی متن خاصی نه هیچ چیز دیگری. شاید یکی دو نمای قشنگ در حدود یکساعت اول دیده باشم. در عوض مملو از ساده انگاری ساخته: مثلا صحنه ای که سه سرباز متجاوز ادرار میکنند رو ببینید، هر سه پمپ های یکسانی برای ایجاد ادرار مصنوعی آن هم پرشده از آب تصفیه دارند. یا زنان اسیر بعد از یکشب خوابیدن بر کف سخت سیمانی فرز و چابک هستند بدون کمترین بدن دردی میشود چنین تصور کرد که عوامل فیلم دور هم جمع شده اند تا «یک فیلمی بسازیم که نشون بده چقدر مهاجمین پلید بودند». در حالی که پلیدی متجاوزین رو رد نمیکنم، این رویکرد محصولش سینما نخواهد بود به تجربه ی من. همین میشود که فیلم بعد از یکسوم ابتدایی کاملا رها شده و بر تکرار نشان دادن تجاوز و شکنجه و بی رحمی به کم عمق ترین شکل متمرکز میشود. هدف فیلم شکنجه ی مخاطب به نظر میرسد، و چه شکنجه ی کسالت آوری هم هست

درامی زیبا اقتباسی از رمانی بر اساس واقعیت عالی از نظر روانشناختی با فضا سازی خوب و اینکه چقدر جنگ میتونه نفرت انگیز باشه