ایزاک: دنیایی که توش «آگوستوس واترز» نباشه رو نمی‌خوام.

هِیزل: بهتره صبر کنیم هوا تاریک بشه.
آگوستوس: برای «ایزاک»، همیشه هوا تاریکه.
ایزاک: رفیق، من کر نیستم. فقط کورم. وقتی معلولیت منو مسخره می‌کنی، می‌تونم صدات رو بشنوم.

هِیزل: اما «گاس»، عشق زندگی من. هرچه بگویم برای قدردانی از این بی‌نهایت کوچکمان، بازهم کم است. تو از بین روزها، «همیشه» را به من هدیه دادی و بخاطرش من برای همیشه ازت ممنونم.

تنها یه چیز از سرطان داشتن بدتره، اینه که بچه ای داشته باشی که سرطان داشته باشه.