هاروی کایتل (دانلود ۱۰۲ عنوان فیلم بدون سانسور) + بیوگرافی

هاروی کایتل یک بازیگر و تهیه کننده آمریکایی می باشد. او که تاکنون نامزد دریافت جایزه اسکار و گلدن گلوب نیز شده است در فیلم های زیادی از جمله فیلم های خیابان‌های پایین شهر(1973)، راننده تاکسی (۱۹۷۶) به کارگردانی مارتین اسکورسیزی، دوئل‌بازها (۱۹۷۷) و تلما و لوییز (۱۹۹۱) از ریدلی اسکات، سگ‌های انباری (۱۹۹۲) و داستان عامه‌پسند (۱۹۹۴) از کوئینتین تارانتینو ایفای نقش کرده است. این بازیگر آمریکایی که برخلاف دیگر همدوره‌هایش هنوز در سینما بسیار پرکار می باشد. او در کارنامه‌ی حرفه‌ای خود دقیقا 102 اثر سینمایی ثبت کرده است. او در سال 1991 برای بازی در فیلم باگزی به کارگردانی بری لوینسون نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. کارنامه ی کایتل پر از نام کارگردانان بزرگ است. او با رابرت آلتمن، آلن رودولف، ریدلی اسکات، برتران تاورنیه، نیکلاس روگ، تئو آنگلوپولوس و تونی ریچاردسن کار کرده و برای برخی کارگردانان به سبب رابطه ی دوستانه ای که با آنان دارد، همیشه از ارکان ثابت فیلم است. اسکورسیزی، تارانتینو یا حتی کمپیون از جمله ی این کارگردانان هستند. کایتل در تاریخ ۱۳ می سال ۱۹۳۹ در بخش بروکلین شهر نیویورک آمریکا متولد شد. فعالیت هنری اش را از تئاتر و بازی در نمایش های مختلف شروع کرد در حالی که در دانشگاه هنر تحصیل می کرد و همکلاسی بزرگانی چون تلما شون میکر(تدوینگر بزرگ) و مارتین اسکورسیزی بود. وی بازیگری را در اکتورز استودیو، زیر نظر فرانک کورسارو، استلا آدلر و لی استراسبرگ، آموخت. پس از مدت ها فعالیت در عرصه تئاتر و نیز بازی در چند فیلم کوتاه و مجموعه تلویزیونی، نخستین نقش خود را در یک فیلم بلند را در فیلم چه کسی در اتاقم را می‌زند (۱۹۶۷) به کارگردانی مارتین اسکورسیزی تجربه کرد. او در همین بین به شغل های مختلفی نیز مبادرت ورزید: از فروشندگی لباس زنانه در فروشگاه های پوشاک تا منشی تندنویس دادگاهی در نیویورک. مدتی هم در خدمت نیروی دریایی بود. در کنار این ها روی صحنه نیز می رفت. دومین تجربه همکاری او با اسکورسیزی در فیلم خیابان‌های پایین شهر (۱۹۷۳) و در نقش چارلی رقم خورد. رابرت د نیرو دیگر بازیگر این فیلم بود که توانست جایزهٔ انجمن ملی منتقدان فیلم را برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد دریافت کند. در ادامه ی دهه 70 به یکی از بازیگران خوب نقش های دوم تبدیل شد، از نقش های عصبی و پرخاشگر گرفته تا پلیس های آرام. در دهه 1970 وی در فیلم های زیادی بازی کرد که برخی از آنها توانستند افتخارات خوبی برایش کسب کنند. راننده تاکسی (۱۹۷۶) یکی از این فیلم ها بود که در کنار رابرت دنیرو، که نامزد اسکار بهترین هنرپیشهٔ مرد شد، در نقش متیو اسپورت هیگینز بازی کرد. این فیلم توانست چهره او را به مخاطبان سینما بشناساند. وی سپس در فیلم دوئل‌بازها(1977) به کارگردانی ریدلی اسکات حضور یافت. بوفالو بیل و سرخپوستان(1976) که فیلمی در سبک وسترن به کارگردانی رابرت آلتمن بود، انگشت‌ها (۱۹۷۸) به کارگردانی جیمز توباک و بال های عقاب(1979) از دیگر فیلم های این دهه کایتل می باشد. او در اواخر این دهه قرار بود در فیلم اینک آخرالزمان (1979) به کارگردانی فرانسیس فورد کوپولا بازی کند، اما به دلیل درگیری و اختلاف با این کارگردان از بازی در این فیلم کنار کشید. در دهه 1980 وی زیاد نتوانست موفقیت های گذشته را تکرار کند. تا آستانه ی دهه ی 1990 تقریباً سالی دو فیلم در کارنامه دارد اما آن چه به شکلی محسوس دیده شد، کنار رفتنش از سینمای هنری و نقش های خاص در دهه ی 1980 بود. معدود تلاش هایش در این دهه هم نتایج درخشانی نداشتند. آن شب در وارن (۱۹۸۲)، فیلمی درام به کارگردانی اتوره اسکولا، مرز (۱۹۸۲) فیلمی در سبک جنایی و درام به کارگردانی تونی ریچاردسون، و عاشق شدن (۱۹۸۴) از مهمترین فیلم های این دهه هاروی می باشد. با شروع دهه ی 1990 کارنامه اش متحول شد. او ابتدا در نقش اصلی در فیلم دو جیک(1990) از جک نیکلسون ایفای نقش کرد. سپس برای بازی در فیلم تلما و لوییز(1991) به کارگردانی ریدلی اسکات برنده جایزه بهترین هنرپیشه نقش مکمل از انجمن منتقدین فیلم گردید. او همین جایزه را دوباره و این بار برای فیلم افکار مرگبار (1991) به کارگردانی آلن رودولف برنده شد. ستوان بد(1992) فیلمی دیگر با بازی کایتل بود که به همراه نیکلاس کیج در آن بازی کرد و یک نقش مکمل استثنایی از خود بروز داد. اما اوج کار او با فیلم باگزی(1992) که فیلمی جنایی-درام به کارگردانی بری لوینسون بود، آغاز شد. از دیگر بازیگران آن می‌توان به وارن بیتی و آنت بنینگ اشاره کرد. کایتل علاوه بر نامزدی دریافت جایزه اسکار و گلدن گلوب بهترین هنرپیشه نقش مکمل مرد توانست برنده همین جایزه از جوایز انجمن منقدین فیلم شیکاگو و منتقدین ملی فیلم گردد. در همین سال در اولین همکاری خود با کوئنتین تارانتینو در فیلم سگ های انباری(1992)که نخستین فیلم بلند این کارگردان نیز بود، در نقش آقای سفید، لیدر گروه سگ‌های انباری ایفای نقش کرد. هاروی کایتل بعد از این پروژه در پروژه‌های دیگری نیز نظیر داستان عامه پسند(1994) نیز با کارگردان فیلم، کوئنتین تارانتینو همکاری کرد. اما یکی دیگر از بازی های مطرح او در دهه90 میلادی فیلم پیانو (1993) به کارگردانی جین کمپیون بود که در نقش جرج بینس در آن به ایفای نقش پرداخت. این فیلم نامزد و برنده جوایز مختلفی از جمله اسکار، گلدن گلوب و جایزه نخل طلای کن شد. او با بازی در این فیلم بیوگرافیک تاریخی در 51 سالگی به قله بازیگری در سینما رسید. در همین ایام بود که کمپانی فیلم سازی اش با نام «گوت سینگرز» را به هم راه پگی گورملی تشکیل داد و به تولید آثار کم خرج و مستقل تمایل نشان داد. کایتل یکی از بهترین های سینمای معاصر امریکاست. چنان که او هم راه با ستاره های پُرشمار تجاری و هنری دهه ی 1990، در اکثر رای گیری های نشریات محبوب مردمی هم جزو فهرست اصلی قرار می گیرد. از این جمله است حضور در جمع بیست و پنج بازیگر هفته نامه ی اینترتینمنت و البته رتبه ی سی و هفتم صد بازیگر بزرگ همه ی دوران از سوی مجله انگلیسی امپایر. کایتل تاکنون نامزد ۱ اسکار و برنده ۲۲ جایزه دیگر و نامزد ۶ جایزه در جشنواره های مختلف بوده است. او سپس با بازی در فیلم دود(1995) به کارگردانی وین وانگ و پل استر برنده جایزه ویژه هیئت داوران فستیوال بین المللی فیلم برلین شد. سپس در فیلم از گرگ‌ومیش تا سحر(1996) به کارگردانی رابرت رودریگز بازی کرد که این فیلم برایش نامزدی جایزه ساترن بهترین هنرپیشه نقش مکمل را به همراه داشت. یو-۵۷۱ (2000) نیز که اولین فیلم دهه جدید قرن بیست و یکم بود، درباره زیردریایییو-۵۷۱ می باشد که در ۲۸ ژانویهٔ ۱۹۴۴ در غرب کشور ایرلند غرق شد و همهٔ ۵۲ سرنشین آن کشته شدند. (با ما می‌توانید به تماشای فیلم‌های آنلاین بنشینید. فقط کافیست بر روی تماشای آنلاین فیلم خارجی کلیک کنید) گرچه تا امروز کایتل نتوانست افتخار سینمایی قابل توجهی به دست آورد اما همچنان به عنوان یک هنرپیشه نقش مکمل با ثبات و مطمئن از سوی کارگردانان مطرح جهان مورد استفاده قرار می گیرد. نقش جک کرافورد در فیلم اژدهای سرخ (۲۰۰۲) از برت راتنر، دو سری فیلم گنجینه ملی (۲۰۰۴) و گنجینه ملی: کتاب رمز (۲۰۰۷) به کارگردانی جان ترتل‌تاب، حرامزاده‌های لعنتی (۲۰۰۹) به کارگردانی کوئنتین تارانتینو در نقش صدای اواس اس کماندو، هتل بزرگ بوداپست (۲۰۱۴) به نویسندگی و کارگردانی وس اندرسن، جوانی (۲۰۱۵) به کارگردانی پائولو سورنتینو و در آخر کمدین (۲۰۱۶) به کارگردانی تیلور هاکفورد از دیگر فیلم های این بازیگر تمام نشدنی هالیوود می باشد.