جالبه، در رابطه با همچین انیمه‌ی فوق العاده‌ای کسی نظری نداده. انقدر که خودم شیفته‌ی فضاسازی و خوش ساخت بودن انیمه شدم احساس می‌کردم استقبال بیشتری ازش شده باشه. بعد از مدتها یه انیمه‌ی سیزده قسمتی (با محاسبه یک قسمت فرعی ویژه در آخر سریال) درست و حسابی دیدم. ۹۱ روز. میشه گفت این سریال الهام گرفته از سه گانه پدرخوانده‌ست و یه سناریوی خیلی دقیق و حساب شده و فوق العاده، شاید بهتر و گیراتر از خود پدرخوانده داره. یه روایت مافیایی از یک جوونی که برای انتقام از خانواده‌ی از دست رفته‌ش، هویت خودشو تغییر میده و به دنبال اولین سرنخی که به دستش میرسه، برای انتقام خانوادگیش کمر میبنده. لاولس، یا بی‌قانون(Lawless) شهری که توسط خانواده های مافیایی، سالهاست تحت کنترله و جنایاتی که در حین عملیات‌های شومشون انجام میشه، یکم اوضاع رو بدخیم کرده که عواقب بدی رو برای خانواده ها و سردسته هاشون به همراه داره. میتونم بگم یه روایت فوق‌ العاده جذاب و قابل تاملی پیش روتونه. جنایت، خانواده، جاه‌طلبی، قدرت و درنهایت انتقام. تمام موضوعاتی که ۹۱ روز به اونها چه درست و چه غلط با یک دیدگاه صریح می‌پردازه. از برداشت هایی که خودم از سریال داشتم صحبت نمیکنم تا یکم دستتونو برای درک و تحلیل این قصه‌ باز بزارم. اعتماد و رفاقت در یک باند مافیایی و یک زندگی ای که برپایه خلاف و آدمکشی و جنایت بنا شده، طور دیگه تعریف، و شاید تعریف نشه. با توجه به مفهومی که سریال به بیننده منتقل کرده، میشه گفت که توی زندگی دنبال معنا و مفهوم برای هرچیزی نباشین، معنا و مفهوم با گذر زمان به وجود میاد. دوچرخه‌ای که روش نشستی و رکاب نمیزنی با جدا شدن پاهات از زمین، بلافاصله زمین میزنتت. هم میتونی به معنا و مفهوم رکاب زدن در اون لحظه فکر کنی و هم بدون تامل به چیزی که گذشته و چه اتفاقی قراره بیفته رکاب بزنی و به هیچ چیز فکر نکنی و فقط سرعتت رو بیشتر کنی. درنهایت هم فقط رکاب میزنی، تا زمانی که خسته بشی و به پاهات استراحت بدی. اونموقع نه دیگه دلیلی برای فکر کردن به مفهوم رکاب زدن داری و نه انرژی ای که ذهنتو باهاش مشغول کنی. چشمهاتو میبندی و استراحت میکنی و به فلسفه رکاب و دوچرخه سواری بی اهمیت میشی. شاید هم با چندبار رکاب زدن معنا زده بشی و از دوچرخه بیای پایین، شاید هم زمین بخوری. با زمین خوردنت، هم میتونی بلند شی و دوباره ادامه بدی و هم میتونی برای مدتی بیخیالش بشی. تصمیم هایی که آویلیو می‌گیره و نتیجه‌ای که ثمره‌ی اعمالشه، از این گزاره خارج نمیشه. بحرانی که آویلیو از ابتدا تا آخر قصه باهاش دست و پنجه نرم می‌کنه و رفاقتی که در انتها با یک فرجام خوشایند به این بحران پایان میده. درآخر هم بگم که انیمه‌ی شاهکاریه، تو دیدنش شک نکنین...