از معدود انیمیشن های نادر ملودرام اکشن عرفانی است که نمره 10 بهش میدم. سریع ترین 45 دقیقه ی عمرم. سریعتر از نیمه دوم ایران و استرالیا. سریعترینی که در آن روزگار وقتی تمام شد نمیفهمیدم برای دیدار مجددش کدام مکان را باید بگردم و تنها نقطه ی دستیابی ام رویاهایم بود. چون نقاشی آن ، رنگ و لعاب و زرق و برق والت دیزنی و پیکسار امروز را ندارد شاید برای نسل جدید زیاد جذاب نباشد اما خوشبختانه برای من همچنان جذاب است و از "سینما" ممنونم. تقدیم به تمام مردان و زنانی که تفاوت عشق و هوس را میفهمند.عاشق عشق زمینی اند و مادرشان تکشاخ نقره ای دنیای آنهاست. توشیشان از جنس انیمیشن هایی است که قدرت بی حد و مرز اثرگذاری سینمای جذاب انسانی را نمایش میدهد و آشکارا بزرگسالان عبوثی که از اعتراف به دیدن انیمیشن خجالت میکشند را قلقلک میدهد. ترکیب منحصر به فرد و فراموش نشدنی است از عشق و وحشت. هر وقت در آن درجه ی یکی بالا می رود درجه ی دیگری پایین می آید تا اینکه در لحظه ی اوج فیلم و قرار گرفتن اسب سپید در میان دروازه های قصر شیطان همه چیز در یک جنون سوررئال مرگبار به تعادل رسیده و بزرگترین تفاوت مادر با تمام موجودات زمینی آشکار میشود : "ایثار" و بس. انقباض ملتهب دروازه و امکان آنی دو نیم شدن جسم مادر، احساسات انسانی را در دورترین بخش های قلب و مغز بیننده سوزن میزند و شاید یکی از بزرگترین ابزار درک غلظت احساس افراد، از طریق تماشای تصویر باشد. کدام انیمیشن دیگری میشناسید که در این فرصت اندک اینهمه پیام اخلاقی بنیادین را در جذاب ترین حالت تصویر عرضه کند؟ با اینکه گاهی فضای سوپرقهرمانی هم دارد اما مرعوب نمی کند بلکه میپروراند. شخصیت پردازی یعنی این. آن زمانیکه هنوز هری پاتر و ولدمورت در مغز رولینگ متولد نشده بودند چوب جادوی پیر خرابات ما با صدای ماندگار و فراموش نشدنی حسین عرفانی نوید یکی از تابناک ترین ستارگان بی ادعای دنیای انیمیشن را میداد. اسکار گرفتن در برابر ارزش چنین آثاری شوخی ست و ارزش بعضی از آثار سینمایی صرفا در شانسی است که بیننده برای تماشایش داشته. گاهی اوقات فقط باید دید ، حل شد و فهمید.